W 2020 roku przypada 600-lecie ukończenia budowy Zakazanego Miasta. Od 10 września do 15 listopada Muzeum Pałacowe uruchomiło wystawę „Wieczny blask: Sześć wieków w Zakazanym Mieście”, prezentującą sześć wieków historii tego obiektu. Na ekspozycji można zobaczyć ponad 450 obiektów.
Budowa Zakazanego Miasta rozpoczęła się w roku 1406 i zakończyła w roku 1420. Architektura Zakazanego Miasta kontynuowała dziedzictwo architektoniczne z okresu dynastii Tang (618–906) i Song (960–1279), łącząc funkcje miejskie z krajobrazem. Mimo upływu lat zachowała się chińska koncepcja kulturowa, która dotyczy „skrzyżowania nieba i ludzkości” oraz „połączenia obrzędów i muzyki”. Stąd też określenie „Miasto Wielkich Osiągnięć” co budzi zachwyt i dumę wśród Chińczyków.
Architektura pałacowa to najwspanialszy rozdział w historii starożytnej architektury Chin. Zakazane Miasto jest, bardziej niż inne przykłady, wszechstronnym wyrazem rozwoju architektury pałacowej, ponieważ reprezentuje najwyższy poziom sztuki architektonicznej i technologii tego okresu. Zakazane Miasto stało się, wraz z ogromnym majestatem kompleksu architektonicznego, świętym i uroczystym symbolem władza państwowa.
Wielkoformatowa wystawa przygotowana przez Muzeum Pałacowe obejmuje trzy główne tematy i osiemnaście historycznych punktów, które przedstawiają planowanie, aranżację, architekturę i życie pałacowe Zakazanego Miasta, a także konserwację architektury. Ekspozycja daje odwiedzającym możliwość zrozumienia i przejścia „w czasie” oraz „w przestrzeni” historii i kultury Zakazanego Miasta. Dzięki temu można poznać pałacową sztukę architektoniczną i technologię oraz poczuć charyzmę tradycyjnej kultury Chin.
Wystawa wypełnia wszystkie trzy sale Bramy Południka (Wu men). Znajduje się w nich ponad 450 obiektów i historycznych fotografii. Ekspozycja została ułożona według czterech pór roku, aby zwiedzający mogli doświadczyć piękna Zakazanego Miasta w różnych jego obliczach.
W przestrzeni galerii Wieży Zachodniego Skrzydła zaprezentowano temat „Jedność Pałacu i Miasta” wśród kremowych dekoracji, które podkreślają trójwymiarowość kamiennych konstrukcji z dynastii Ming. Tekst wraz z ilustracjami, prezentacją kaligrafii i obrazów wyjaśniają koncepcje budowy pałacu i miasta z czasów dynastii Ming oraz techniki stosowane przez inżynierów architektury. Trzy historyczne punkty tej przestrzeni to „Cesarz Yongle ustanawiający północną stolicę(1406)”, „Ukończenie Zakazanego Miasta(1420)” i „Wywyższający taoizm w Sali Cesarskiego Pokoju (Qin’an dian)(1535)”, które wyjaśniają preludium i zakończenie budowy Pałacu Pekińskiego oraz zmiany w układzie Zakazanego Miasta w czasach dynastii Ming.
Tutaj wystawiono również szereg obrazów przedstawiających sceny z życia cesarzy z dynastii Ming wśród konkubin. Na przykład „Rozrywka cesarza Zhu Zhanji” przedstawia scenę, w której władca ubrany bardzo zwyczajnie, z kapeluszem z rondem, ogląda różne występy sportowe w cesarskim ogrodzie, w tym łucznictwo i polo. Sceny są wielkie, złożone i szczegółowe, żywo pokazujące kulturalne i sportowe rozrywki w pałacu w tym czasie.
Centralna wieża Bramy Południka przedstawia temat „Wielkość dzięki tolerancji”. Tutaj dominuje czerwień, aby podkreślić blask i wyrafinowanie dynastii Qing (1644–1911) pałacową architekturę, okapy wewnętrzne i wystrój Zakazanego Miasta. Ekspozycja jednocześnie wyjaśnia zmiany, które zaszły w układzie architektonicznym i stylu Zakazanego Miasta. Osiem punktów historycznych opowiada w jaki sposób dziesięciu cesarzy Qing żyło i zarządzało Zakazanym Miastem, a także jakie w tym czasie przeprowadzono renowacje i rekonstrukcje. Prezentowane artefakty kulturowe pokazują połączenie wielu grup etnicznych w starożytnych Chinach i mądrości ludu pracującego.
W tej sekcji eksponowanych jest również wiele wspaniałych obiektów, w tym złoty puchar inkrustowany drogocennymi kamieniami z okresu cesarza Qianlong z dynastii Qing. Na wystawie można też zobaczyć sceny weselne cesarza Qing.
Sala wystawowa Wieży Wschodniego Skrzydła prezentuje temat „Życie bez końca”. Pośród zielonego wystroju wnętrza zilustrowano życie Zakazanego Miasta do czasów nam współczesnych. Siedem punktów historycznych to „Otwarcie Zakazanego Miasta (1914)”, „Założenie muzeum (1925)”, „Ochrona starożytnych obiektów podczas wojny (1933)”, „Reorganizacja zespołów konserwatorskich (1949)”, „Ochrona miejsc na poziomie krajowym (1961)” , „Wpisanie na Listę Światowego Dziedzictwa (1987)” i „Zakończenie Wielkiej Restauracji Stulecia (2002)”. Prezentują one między innymi przejście obiektu z pałacu cesarskiego do muzeum, ewakuację zabytków kultury podczas wojny, pomiary i mapowanie architektury wzdłuż osi centralnej oraz inne ważne wydarzenia. Bogactwo starych fotografii, archiwaliów historycznych i obiektów ukazuje dorobek pracy i rozwoju Muzeum Pałacowego od początku jego istnienia.
Wystawa wprowadza perspektywę tych, którzy byli świadkami wydarzeń, poszukując materiałów w ich pamiętnikach, wspomnieniach i artykułach, uzupełnionych świeżymi spojrzeniami i doświadczeniami z pierwszej ręki. Na przykład, przedstawiając odejście ostatniego cesarza dynastii Qing Puyi z Zakazanego Miasta, wykorzystano jego wspomnienia oraz innych, dając widzom wiele perspektyw zrozumienia tego historycznego wydarzenia.
Przestrzenie wystawiennicze Bramy Południka stały się teraz wprowadzeniem do zwiedzania Zakazanego Miasta. Kuratorzy mają nadzieję, że odwiedzający będą mogli uzyskać głębsze i bardziej wszechstronne zrozumienie przeszłości Zakazanego Miasta i obecnego Muzeum Pałacowego. To także szansa na poznanie tradycyjnej kultury Chin, będąc jednocześnie świadkiem nadejścia
Nowej Ery.