Przestudiowałem bardzo wnikliwie informacje już dostępne na ten temat, szczególnie treści zawarte w oficjalnym komunikacie przyjętym na zakończenie obrad Plenum. Jestem pod silnym wrażeniem dorobku, analiz i postanowień tego Plenum, które uważam za jedno z najważniejszych wydarzeń tego rodzaju w całej bogatej historii KPCh. Imponuje mi klarowne, przekonujące i usystematyzowane ujęcie dokonań historycznych Partii w okresie od objęcia przez nią steru rządów w ChRL w epoce maoizmu, poprzez kolejne etapy rozwoju i budownictwa socjalistycznego w Chinach aż do czasów nam współczesnych (część pierwsza komunikatu) oraz określenie długofalowych planów strategicznych na przyszłość (część druga).
Całość tego dokumentu jest dobitnym wyrazem realizmu i racjonalizmu merytoryczno-logicznego nie pozostawiającym najmniejszych wątpliwości nawet dla tych, którzy nadal pyskują i sarkastycznie krytykują „komunizm chiński”. Tak rzeczywiście, Partia mieni się Komunistyczną, ale buduje, wespół z całym narodem, socjalizm o specyfice chińskiej w nowej erze oraz demokrację ludową też określaną mianem demokracji socjalistycznej. To bardzo ważne, bowiem w innych krajach, szczególnie w gronie kapitalistycznych i neoliberalnych wielkich mocarstw, są tylko marne namiastki „demokracji”, która nie ma nic wspólnego z autentyczną demokracją, czyli z władzą ludu (lud = demos, po grecku).
Metodycznie, syntetycznie i holistycznie ukazano na Plenum kolejne najważniejsze etapy, przez które przeszła Partia na swej drodze, aby dojść do ww. bardzo już udoskonalonej wersji (odmiany) socjalizmu chińskiego. Uczestnicy Plenum, szanowni członkowie KC KPCh i ich zastępcy, chyba przez właściwą im skromność, nie wspominają w komunikacie o niezwykle wysokiej cenie, jaką trzeba było zapłacić, poczynając od roku 1949 (i wcześniej), o wyrzeczeniach, o cierpieniach i o bezprzykładnym bohaterstwie po to, aby dojść do współczesnego etapu doskonałości w sferze budownictwa socjalistycznego, jego reformowania non stop (np. innowacje i państwo prawa), otwarcia na świat i wszechogarniającej modernizacji rozwoju kraju oraz samodoskonalenia partii. Kładą natomiast bardzo silny nacisk na dobro obywateli, na tę okoliczność, że socjalizm doskonalony jest nie dla samego socjalizmu (to nie „sztuka dla sztuki”) lecz dla dobra społecznego w Chinach Ludowych i dla pożytku uniwersalnego w skali światowej (vide: koncepcja pokoju, bezpieczeństwa, współpracy itp. oraz wspólnej przyszłości wszystkich ludzi). Na Plenum, wyeksponowano więc bardzo silnie humanistyczne aspekty socjalizmu chińskiego oraz budowania nowego znacznie lepszego ładu światowego dla dobra powszechnego i dla ratowania naszej cywilizacji.
W szczególności, zaimponowało mi syntetyczne ujęcie kolejnych etapów na drodze budownictwa socjalistycznego – od nowej rewolucji demokratycznej w epoce maoizmu aż do kolejnych przekształceń już w czasach rewolucji socjalistycznej i takiegoż budownictwa. Związane to jest z imionami kolejnych wielkich przywódców chińskich, z pięciu pokoleń, oraz z ich epokowymi dziełami i teoriami. W tej mierze prekursorem był marksizm-leninizm zaadoptowany do specyfiki chińskiej (KPCh, w odróżnieniu od innych partii lewicowych, nie „wstydzi się” marksizmu-leninizmu) oraz koncepcje kolejnych przywódców najwyższej klasy; i tak: – myśli Mao Zedonga; – reformy i otwarcie na świat Deng Xiaopinga; – określenie trzech zadań strategicznych makro Jiang Zemina (nota bene: teoria Three Represents tego przywódcy nie powinna być tłumaczona dosłownie na język polski bowiem stałaby się mało zrozumiała); – formuła naukowego podejścia do rozwoju Hu Jintao; i wreszcie: – socjalizm o specyfice chińskiej w nowej erze autorstwa Xi Jinpinga. W komunikacie nie ma wzmianki o innej wielkiej skarbnicy starożytnej myśli i filozofii chińskiej, szczególnie konfucjańskiej, przecież uniwersalnej i ponadczasowej oraz jakże przydatnej w budowaniu nowych socjalistycznych Chin.
Ukazana została także dynamika i postęp w rozwoju Chin w świetle epokowych dokonań i dzieł ww. wielkich przywódców i myślicieli oraz polityki Partii, bowiem na Plenum wyeksponowano najważniejsze etapy ewolucji Chin Ludowych; a mianowicie: – przekształcenie biednego i zacofanego kraju oraz społeczeństwa w państwo socjalistyczne; – doskonalenie socjalizmu o specyfice chińskiej dzięki radykalnym reformom i polityce otwarcia na świat; – pomyślne wkroczenie ChRL w XXI wiek; – wprowadzanie innowacji instytucjonalnych i budowanie społeczeństwa umiarkowanie zasobnego pod każdym względem oraz socjalizmu chińskiego w nowych uwarunkowaniach krajowych i międzynarodowych; i wreszcie – przełomowe znaczenie budowania socjalizmu o specyfice chińskiej w nowej erze. Jak podkreślono na Plenum, oznacza to twórcze dostosowanie marksizmu do współczesnych Chin w XXI wieku i (zapewne) w następnych stuleciach! Wspomniano także o dwóch „cudach chińskich”, za które uznaje się (i całkiem słusznie) zapewnienie szybkiego rozwoju gospodarczego oraz trwałej stabilizacji (stabilności) społecznej.
Niemniej interesująca jest również druga część komunikatu dotycząca przyszłości. Plenum potwierdziło, iż władze Partii sprawnie i realistycznie wyciągają wnioski z przeszłości dla dobra teraźniejszości i przyszłości. Zresztą, chyba większość Chińczyków posiada wyjątkową zdolność w tej mierze. Przekonałem się o tym osobiście podczas mojej pracy dyplomatycznej i konsularnej w ChRL. „Historia magistra vitae est” („historia jest nauczycielką życia”) – te słowa zawarte w dziele rzymskiego myśliciela i polityka – Cicerona (106 r. p.n.e. – 43 r. p.n.e.) są aktualne po dziś dzień, o czym świadczą, m.in. doświadczenia chińskie. Uważam, że – jeśli w historii występowały pozytywne przykłady, to powinno się z nich korzystać także w teraźniejszości i w przyszłości; zaś jeśli chodzi o negatywy, to trzeba umieć ich unikać, czyli nie popełniać błędów już kiedyś popełnionych. Teoria i praktyka chińska w tej mierze stanowi dobitne potwierdzenie tej filozofii i tej metodologii – z korzyścią dla socjalizmu o specyfice chińskiej w nowej erze.
W tym duchu nakreślono też klarowną perspektywę budowania nowoczesnego i potężnego państwa socjalistycznego w ChRL na bliższą i na dalszą metę. Te stwierdzenia plenumowe przyjmuję ze szczególnym zainteresowaniem w nadziei, że będzie mi dane obserwować praktyczną realizację postawionych zadań strategicznych. Chodzi mi, przede wszystkim, o 10 kluczowych zadań długofalowych sformułowanych na Plenum, a szczególnie o umacnianie kierowniczej roli partii, o stawianie dobra obywateli na pierwszym miejscu z jednoczesnym umacnianiem frontu jedności narodu i więzi partii z narodem, o innowacyjność i o modernizację wszystkiego w teorii i w praktyce, o dalszy marsz oryginalną drogą socjalizmu chińskiego, w duchu niezależności i o doskonalenie chińskiej „globalnej wizji” spraw naszej cywilizacji.
Na Plenum zapowiedziano także zwołanie 20. Zjazdu Krajowego KPCh w II połowie 2022 roku, który zapowiada się jako doniosłe wydarzenie w dziejach tej Partii i Narodu chińskiego, a także całego świata. Jestem też przeświadczony, iż sprawne współdziałanie instancji partyjnych, władz państwowych, sił zbrojnych i całego społeczeństwa wokół ww. 10 wytycznych sprzyjać będzie pomyślnej realizacji epokowych zadań drugiego planu stulecia (do 2049 r.), czyli zbudowania nowoczesnego i potężnego państwa chińskiego, pokojowego zjednoczenia Tajwanu z Macierzą, utworzenia nowego sprawiedliwego ładu światowego, urzeczywistnienia Marzenia Chińskiego oraz budowania lepszej wspólnej przyszłości dla wszystkich obywateli planety Ziemia.
Jako tłumacz (na język polski) trzech dzieł Przewodniczącego Xi Jinpinga (z serii „Rządzenie Chinami”, „Governance of China), pozwalam sobie, w zakończeniu komentarza, lecz na zasadzie: „last but not least”, na podkreślenie, iż przebieg i wyniki 6. Plenum 19. KC KPCh przyczyniły się do wyraźnego umocnienia pozycji J.E. Pana Xi Jinpinga – jako przywódcy Partii, Prezydenta Państwa Środka, Naczelnika Sił Zbrojnych oraz promotora Xiplomacy – w dążeniu do budowania świata pokoju, bezpieczeństwa, sprawiedliwości, multilateralizmu, współpracy i poszanowania godności ludzkiej; świata wolnego od szkodliwych naleciałości z przeszłości, typu: hegemonizm, unilateralizm, neokolonializm, hard power, terroryzm, zaniedbania ekologiczne, dysproporcje rozwojowe i wiele, wiele innych patologii. Zauważam także, iż – prawie równocześnie z 6. Plenum, opublikowana znamienna „rezolucja historyczna” dotycząca Przewodniczącego Xi. Dokument ten plasuje Go w gronie najwybitniejszych przywódców chińskich, w stosunku do których opublikowane zostały analogiczne rezolucje (Mao Zedong, w 1945 r. i Deng Xiaoping, w 1981 r.). Mój wniosek jest jasny: trudne czasy i wielkie przemiany wymagają wielkich i charyzmatycznych przywódców. Przewodniczący Xi udowadnia nieprzerwanie, że spełnia te kryteria.