Brytyjczycy głosowali w wyborach do Europarlamentu trzy dni wcześniej niż Polacy. Niechciane wybory – bo przecież ich zorganizowanie było wymuszone jedynie przesunięciem terminu dokończenia procedury brexitu – mogą zachwiać sceną polityczną w Zjednoczonym Królestwie.
W chwili gdy Czytelnicy będą mieli to wydanie w rękach, będą znane przynajmniej częściowe wyniki, wszystko jednak wskazuje na to, że nie będą bardzo różne od sondaży, a te wskazywały wprost na klęskę tak torysów jak i labourzystów – dwu głównych partii, które przez dziesięciolecia dominowały na brytyjskiej scenie politycznej.
Według ostatnich prognoz sprzed głosowania największa grupa wyborców – 37 proc. poprze eurosceptyczną Partię Brexitu Nigela Farage’a. Na drugim miejscu znaleźliby się proeuropejscy Liberalni Demokraci – z poparciem na poziomie 19. Deklarowane poparcie 13 proc. dla Partii Pracy to faktycznie klęska – jeszcze niedawno ugrupowanie Jeremy’ego Corbyna liczyło – i to mając po temu całkiem realne podstawy – że w ewentualnych wyborach parlamentarnych zdobędzie większość absolutną i zastąpi torysów jako partia rządząca. Los tych ostatnich zapowiada się jeszcze gorzej – na Partię konserwatywną deklarowało oddanie głosu zaledwie 7 proc. wyborców. Mniej niż na zupełnie marginalnych w Wielkiej Brytanii Zielonych (12 proc.). I labourzyści i konserwatyści płacą więc wysoką cenę za brak porozumienia w sprawie wyjścia z Unii Europejskiej. A ten temat ewidentnie zdominował preferencje wyborców oczekujących jasne postawienie sprawy brexitu.
Niepowodzenie ostatniej, podjętej przez premier Theresę May na początku tygodnia, próby przełamania impasu w sprawie uzgodnionej z Komisją Europejską umowy wzbogaconej o furtkę otwierającą możliwość powtórnego referendum, w przypadku takiego ciosu, jaki torysom zadadzą wyborcy, prawdopodobnie będzie oznaczał jej rezygnację.
Wczorajsze wybory najwyraźniej dla głosujących namiastką referendum, więc wyniki niekoniecznie oddają preferencje polityczne Brytyjczyków. W wyborach parlamentarnych – czy to Królestwie będącym częścią Unii, czy też nie – decydującą wagę będą miały już inne, tradycyjne tematy, dotyczące polityki społecznej, gospodarczej i itp., co prawdopodobnie pozwoli w jakiś sposób odbudować pozycję tak labourzystom jak i konserwatystom, ale nie da się ukryć – tymczasem tak dla jednych, jaki dla drugich, zanosi się na pierwszorzędną klęskę wizerunkową.