Jutro, we wtorek 30 stycznia obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Wsparcia Praw Palestyńczyków mieszkających w Izraelu.
Izrael zamieszkuje obecnie 1,5 mln Palestyńczyków, czyli ok 20 proc. społeczeństwa, stanowią oni mniejszość zarówno narodową i etniczną, jak również religijną. Czy są im zagwarantowane prawa jakie przysługują mniejszościom w krajach demokratycznych? na przykład wolność wyznawania religii? Utrzymywanie własnej tożsamości kulturowej? Czy są oni traktowani na równi z żydowskimi obywatelami Izraela?
Spójrzmy na niektóre przepisy prawa obowiązujące w Izraelu.
Ustawa o obywatelstwie i wjeździe do Izraela uchwalona w 2003 r. zakazuje nadawania statusu rezydenta lub obywatelstwa Izraela Palestyńczykom z Terytoriów Okupowanych w 1967 r., którzy zawarli związek małżeński z Izraelczykami.
Ustawodawstwo dot. bojkotu z 2011 r. Skierowane jest przeciwko coraz popularniejszemu ruchowi BDS – Boycott, Divestment, Sanctions (Bojkot, Nieinwestowanie, Sankcje). Przepisy te wprowadzają szereg sankcji w stosunku do osób i instytucji, które przyłączyły się do ruchu BDS lub wzywają do bojkotu o charakterze ekonomicznym, kulturalnym lub akademickim, Izraela lub jego instytucji. Poprawka nr 28 do Ustawy o wjeździe do Izraela z 2017 r. Zakazuje aktywistom ruchu BDS wjazdu na teren Izraela.
Na początku 2018 r. izraelskie Ministerstwo Spraw Strategicznych opublikowało listę 20 organizacji wspierających ruch BDS, których członkowie mają zakaz wjazdu do Izraela. Na liście znalazły się głównie europejskie i amerykańskie organizacje. Minister Spraw Wewnętrznych Izraela Arye Dery stwierdził „Ci ludzie próbują wykorzystać prawo i naszą gościnność i działać przeciwko Izraelowi, zniesławiając ten kraj. Będę temu przeciwny za każdym razem”. Z kolei przewodniczący Izraelskiego Funduszu Daniel Sokatch powiedział: Taki zakaz dla opozycji politycznej to praktyki autokracji, nie demokracji”.
Ustawa anty-Nakba z 2011 r. (poprawka nr 40 do ustawy o podstawach budżetu) daje ministrowi finansów Izraela prawo do odmowy finansowania lub wsparcia instytucji finansowanych ze środków publicznych, jeśli ta instytucja prowadzi jakiekolwiek działania, które mają zaprzeczyć jakoby Izrael jest państwem „żydowskim i demokratycznym” albo mają upamiętnić dzień niepodległości Izraela jako „dzień żałoby” (Nakba, ar. katastrofa, obchodzona jest 15 maja w celu upamiętnienia exodusu ludności palestyńskiej z ich ziemi w 1948 r. Ponad 750 tys. Palestyńczyków zostało wysiedlonych lub uciekło na skutek czystek etnicznych dokonywanych przez żydowskie oddziały paramilitarne, ponad 500 wiosek palestyńskich zostało zrównanych z ziemią).
Ustawa antyterrorystyczna z 2016 r. poszerza zakres kodeksu karnego, zawiera szeroką i niejasną definicję terroryzmu i organizacji terrorystycznych, co może być nadużywane do penalizowania protestów politycznych a nawet do karania działalności humanitarnej i kulturalnej, jeżeli jest ona niezgodna z izraelską polityką lub okupacją terenów palestyńskich.
Ponadto, izraelski kodeks karny przewiduje możliwość użycia tzw. sekretnych dowodów w sądzie oraz osłabia wymagania dowodowe względem państwa w sprawach związanych z terroryzmem.
Powyższe przepisy prawne dowodzą praktyk dyskryminacyjnych ze względu na narodowość oraz ograniczeń wolności słowa, wolności zgromadzeń, ograniczeń dla jednej grupy narodowej w uczestnictwie w życiu publicznym, sankcjonowanie poglądów odmiennych od polityki władz oraz tłumienie narodowej świadomości i kolektywnej pamięci palestyńskiej mniejszości zamieszkującej Izrael.