Jan-Krzysztof Duda z dorobkiem 5,5 pkt w 14 rundach wywalczył siódme miejsce w szachowym turnieju kandydatów. „Nie mam powodów do dumy” – powiedział 24-letni arcymistrz z Wieliczki w podsumowującym imprezę w Madrycie.
Marek Cegliński: Jakie są pana odczucia po turnieju?
Jan-Krzysztof Duda: To był dla mnie bardzo ciężki start. Przegrałem wiele partii. Zajęte miejsce oczywiście też nie daje powodów do dumy. Po pierwsze, pod względem strategicznym moja gra była trochę inna niż zazwyczaj i ciężko powiedzieć co zawiodło. Po drugie, miałem w ogóle odczucie, że grałem lepiej niż obiektywnie to wyglądało. Być może moje decyzje podejmowane przed pierwszą kontrolą czasu, czyli w okolicach 40. posunięcia, wywierały swoje piętno na przebieg partii.
Miał pan duże szanse na pokonanie już w pierwszej rundzie Richarda Rapporta.
To było dla mnie bardzo bolesne, ponieważ miałem wygrywającą kontynuację. Nawet dwie dobre wchodziły w grę w tej samej pozycji. Niestety, zagrałem trzeci ruch, który okazał się bardzo niefortunny – wypuścił całą przewagę. Rywal był w tej partii na deskach, można powiedzieć od dziesiątego ruchu. Na pewno po wygranej na inaugurację wszystko w tym turnieju byłoby inne.
Kluczowa też była rozpoczynająca rundę rewanżową druga partia z Rapportem, prawdopodobnie najsłabsza w moim życiu. Nie wiem dlaczego tak się potoczyło, ale było to uczucie bardzo irytujące, frustrujące, w ogóle nieoczekiwane. Podjąłem kilka decyzji, których potem do końca sam nie rozumiałem.
W początkowej fazie turnieju trzymał się pan jednak mocno. Remisy w pięciu pierwszych partiach i dopiero w szóstej porażka z rewelacyjnie grającym w Madrycie Janem Niepomniaszczim, którą można było zakładać w prognozach. Rozpoczęła ona jednak kryzysowy okres w turnieju, bo w trzech kolejnych pojedynkach wywalczył pan tylko pół punktu.
Tak, pierwsza połowa turnieju była bardzo solidna. Trzeba przy ty pamiętać, że więcej partii w tej fazie grałem białymi. Próbowałem oczywiście je wygrać. Były jakieś tam szanse, ale nie byłem w optymalnej formie, żeby wycisnąć coś więcej z pozycji, które uzyskałem. Przyjąłem też strategię, zwłaszcza w siódmej rundzie z Hikaru Namakurą, żeby nie przegrywać i do półmetka dobrze to działało. W partii z Niepomniaszczim po prostu zostałem ograny, a nie mam takich odczuć w kontekście innych porażek.
Czy miało jakieś znaczenie, że przed turniejem nabawił się pan zapalenia ucha? Mogło to wpłynąć na dyspozycję psychiczną czy kondycję?
Na pewno jakiś wpływ miało. Generalnie człowiek grający w takich zawodach powinien być zdrowy. Początkowo właściwie wszystko było w porządku. W trakcie gry nie odczuwałem bólu. Tyle, że musiałem brać cztery pastylki dziennie, ale gdy odstawiłem antybiotyk, partie były gorsze. Nie tłumaczę się jednak tą sytuacją.
O najsłabszej partii już pan powiedział, a najlepsza?
Oczywiście jedyna wygrana z Fabiano Caruaną. Aczkolwiek też kosztowała mnie dużo emocji, bo w pozycji, którą miałem kompletnie wygraną, nie zagrałem perfekcyjnie. Komputer pokazywał ruchy, których nie widziałem. Wydawało mi się, że na pewno wygram, bo stałem lepiej pozycyjnie. Jednak kiedy się gra z silnymi zawodnikami, to trzeba się trochę otworzyć. W pewnym momencie zgubiłem kontrolę nad pozycją. Na szczęście rywal miał mało czasu. Bronił się bardzo dobrze, ale w 39. ruchu de facto podstawił.
W informacji rozsyłanej przez biuro prasowe FIDE podsumowano, że Duda w swoim pierwszym występie w turnieju kandydatów pokazał olbrzymiego ducha walki i umiejętności stawiania bardziej doświadczonych rywali w niekomfortowych pozycjach. Jednakże musi pracować nad wiarą we własne umiejętności i siłą woli. Jak pan to skomentuje?
Generalnie to prawda. Nie uważam jednak, że brak mi pewności siebie. Szachowy aforyzm mówi: „najtrudniej jest wygrać wygraną pozycję”. Trzeba w takich momentach być bardzo dobrym technicznie i zbilansować to precyzyjną kalkulacją. Myślę, że technika i liczenie wariantów na pewno nie były optymalne w moim wykonaniu.
Komentatorzy turnieju zwracali uwagę na kwestię doświadczenia. Widać to zresztą w klasyfikacji końcowej, w której trzy ostatnie miejsca w ośmioosobowej stawce zajęli arcymistrzowie debiutujący w turnieju i w dodatku najmłodsi wśród uczestników. Czy w pana przypadku brak ogrania w takiej imprezie miał wpływ na uzyskany wynik?
Na pewno doświadczenie jest czynnikiem nie do przeceniania. Myślę, że Niepomniaszczi zagrał tak rozsądnie i z takim efektem na podstawie wcześniejszych doświadczeń w turnieju kandydatów. Z kolei Caruana, jeszcze bardziej ograny w tego typu imprezach, rozpoczął bardzo dobrze, na półmetku miał trzy wygrane i cztery remisy, ale „posypał” się w drugiej części.
Jeśli chodzi o trzy ostatnie miejsca, to zajęli je zawodnicy relatywnie najmniej „solidni”. Mamy agresywne style. Daje to większe szanse na wygraną, ale i przegraną. Jeśli idzie, to jest super, ale też łatwiej o niepowodzenie. Rapport i Alireza Firouzja to zawodnicy bardzo agresywni, mniej stabilni. O mojej stabilizacji w tym turnieju też nie może być mowy.
Już w niedzielę rozpoczyna pan rywalizację w kolejnym turnieju online szachów szybkich z cyklu Champions Chess Tour, a pod koniec lipca wystartuje w barwach reprezentacji Polski w Olimpiadzie Szachowej w Chennai.
Najtrudniejszy dla mnie turniej już się skończył, więc liczę, że teraz będzie mi się grało lżej, zwłaszcza w Champions Chess Tour. Olimpiada to oczywiście bardzo prestiżowa impreza, ale to turniej drużynowy, w którym odpowiedzialność rozkłada się na wielu zawodników. Liczę na dobre wyniki.
W Indiach na pierwszej szachownicy może pan się spotkać z anonsowanym w składzie Norwegii mistrzem świata Magnusem Carlsenem czy liderem ekipy USA Caruaną. Nie obędzie się więc bez kolejnych wyzwań.
To będzie kwestią tego, jak gra drużyna. Jeśli słabo rozpoczniemy, to nie będziemy grać z silnymi ekipami. Przy dobrym starcie trzeba być przygotowanym na tego rodzaju konfrontacje.
W jakim nastroju opuszcza pan Madryt?
Mam wiele rzeczy do przemyśleń. Teraz jestem szczęśliwy, że turniej kandydatów się skończył, bo gdy zawodnikowi nie idzie, to granie w takiej imprezie jest bardzo nieprzyjemne z psychologicznego punktu widzenia. Czas pokaże, co się wydarzy – na ile ta porażka będzie zaczynem przyszłych sukcesów.
bnn/pap