Argentyńczyk Lionel Messi powiększył swoją kolekcję trofeum o szóstą „Złotą Piłkę” w plebiscycie „France Football”
Po raz szósty w karierze nagrodę „Złotej Piłki” dla piłkarza roku otrzymał Argentyńczyk Lionel Messi. Na najlepszą piłkarkę wybrano Amerykankę Megan Rapinoe, nagrodę im. Raymunda Kopy dla najlepszego piłkarza do lat 21 dostał Holender Matthijs de Ligt, a nagrodę im. Lwa Jaszyna dla najlepszego bramkarza roku przyznano Brazylijczykowi Alissonowi Beckerowi. Robertowi Lewandowskiemu przypadła dopiero ósma lokata, co i tak jest postępem w porównaniu z ubiegłym rokiem, gdy nie znalazł się nawet w Top 10.
Bezdyskusyjnie Leo Messi jest piłkarzem genialnym, bez wątpienia także jednym z najwybitniejszych w historii futbolu. Ma też to szczęście, że od kilkunastu lat występuje w FC Barcelona, jednym z najsłynniejszych, najpopularniejszych i najczęściej oglądanych zespołów klubowych na świecie. W obecnej dekadzie Argentyńczykowi dorównuje jedynie Cristiano Ronaldo. O to, który z nich jest lepszy, kibice i futbolowi eksperci od lat toczą gorące spory. Gdy indywidualne laury zgarniał Portugalczyk (2008, 2013, 2014, 2016, 2017), zwolennicy Messiego podnosili larum, gdy zgarniał je argentyński gwiazdor (2009, 2010, 2011, 2012, 2015, 2019), w obronie Cristiano Ronaldo stawali zwolennicy jego nietuzinkowego talentu. I przez dziesięć lat nikt nawet nie zadał pytania, czy ci dwaj piłkarze rzeczywiście są dwa razy lepsi od Holendrów Johana Cruyffa i Marco van Bastena oraz Francuza Michela Platiniego, których trzykrotnie nagradzano „Złotą Piłką”, albo czy są aż trzy razy lepsi od Alfredo di Stefano, Franza Beckenbauera, Kevina Keegana, Karla-Heinza Rummenigge i Ronaldo (Brazylijczyk), którym to prestiżowe wyróżnienie przyznawano dwukrotnie.
Każda piłkarska epoka ma swoich dominatorów, w cieniu których marnieją niekiedy nie mniej utalentowani, pracowici i wybitni gracze. Era Messiego i Ronaldo nie różni się jakoś od innych pod tym względem, a jeśli już w czymś jest rzeczywiście wyjątkowa, to chyba tylko w tym, że trwa już straszliwie długo.
Niejasne kryteria wyboru
Organizowany od 1956 roku przez niszowy w gruncie rzeczy francuski tygodnik piłkarski plebiscyt, przez te wszystkie lata obrósł legendą i znaczeniem, którym dzisiaj nie są w stanie zaszkodzić ani często nieprzemyślane przez zespół redakcyjny nominacje zawodników, niezbyt transparentne zasady głosowania oraz archaiczna formuła wręczania nagród.
Dlatego mało kto odmawia przyjęcia zaproszenia redakcji na uroczystość wręczenia nagród. Tym razem zlekceważył je Cristiano Ronaldo, ale on mógł sobie na to pozwolić, bo sam ma w kolekcji pięć statuetek „Złotej Piłki”. Portugalczyk miał swoje argumenty, żeby strzelić focha. Co prawda zdobył z Juventusem Turyn tylko mistrzostwo Włoch, ale za to z reprezentacją Portugalii zwyciężył w premierowej edycji Ligi Narodów. Messi natomiast miał w dorobku tylko mistrzostwo Hiszpanii, z zespołem Argentyny w Copa America wywalczył ledwie trzecią lokatę, a w Lidze Mistrzów on i FC Barcelona w półfinale odpadli z późniejszym triumfatorem rozgrywek, Liverpoolem. Nawet w liczbie strzelonych w 2019 roku goli argentyński gwiazdor nie dominował w Europie, bo lepsze osiągnięcia od niego notuje Robert Lewandowski.
A zatem, gdyby redaktorzy „France Football” kierowali się wyłącznie obiektywnymi kryteriami, to w tym roku „Złota Piłkę” powinien otrzymać albo Cristiano Ronaldo, albo któryś z siedmiu nominowanych do nagrody graczy Liverpoolu – Alisson Becker, van Dijk, Trent Alexander-Arnold, Georginio Wijnaldum, Roberto Firmino, Sadio Mane i Mohamed Salah. na pewno jednak nie Messi, bo gdyby położyć na szali jego osiągnięcia w tym roku, to per saldo wcale nie ma ich więcej od choćby Lewandowskiego. Nic dziwnego, że zwycięstwo Argentyńczyka wzbudziło tyle kontrowersji.
Skoro o Lewandowskim mowa, to kapitan naszej reprezentacji przyjął zaproszenie i w paryskim teatrze zjawił się w towarzystwie żony. Dostał miejsce w pierwszym rzędzie, obok Messiego, co podgrzało nadzieje polskich kibiców na wysokie miejsce. Niestety, „Lewy” zajął dopiero ósmą lokatę, zdecydowanie za niską porównując jego tegoroczne dokonania z piłkarzami, którym przyznano miejsca przed nim: siódme zajął Brazylijczyk Alisson Becker (FC Liverpool), szóste Francuz Kylian Mbappe (Paris Saint-Germain), piąte Egipcjanin Mohamed Salah (FC Liverpool), czwarte Senegalczyk Sadio Mane (FC Liverpool), trzecie Cristiano Ronaldo (Juventus Turyn), a drugie Virgil van Dijk (FC Liverpool).
Lewy musi wygrać Ligę Mistrzów
Wiele wskazuje, że Polak mógł zająć jeszcze gorszą lokatę, bo na liście graczy w Top 10 plebiscytu jego nazwisko nie pojawiało się w żadnym z medialnych przecieków. Ale za napastnikiem Bayernu opowiedziało się w ostatnim czasie wielu tuzów światowego futbolu. Francuz Jean-Pierre Papin, były piłkarz Olympique Marsylia, AC Milan i Bayernu Monachium, laureat „Złotej Piłki” z 1991 roku, stwierdził: „Nie widzę nikogo, kto w tym roku byłby lepszy od Lewandowskiego. Skutecznością bije wszystkich. Rekordy, które ustanawia niemal w każdym meczu, naprawdę robią wrażenie”. Równie wysoko ocenił „Lewego” Bułgar Christo Stoiczkow, dawny gwiazdor FC Barcelona, laureat „Złotej Piłki” z 1994 roku: „Lewandowski jest najlepszym klasycznym numerem dziewięć na świecie i robi różnicę w grze – robił ją w Borussii Dortmund, robi teraz w Bayernie i reprezentacji Polski. Powinien znaleźć się wśród najlepszych”.
Te i inne podobne głosy prawdopodobnie spowodowały, że organizatorzy plebiscytu w przypadku Lewandowskiego skorzystali z przywileju organizatora i przepchnęli go do pierwszej dziesiątki. Ale mając świadomość, że ambicji polskiego piłkarza ani jego fanów ósma lokata nie zadowoli, zaproponowali mu dodatkową rolę wręczającego wyróżnienie dla najlepszego bramkarza. Pomysł sam w sobie nie był zły, więc Lewandowski pojawił się na scenie, słusznie uznając, że skoro już przyjechał, to chociaż tak pokaże się milionom widzów oglądających relację z gali w teatrze Chatelet, w tym elektorom plebiscytu, którzy nie oglądają na co dzień Bundesligi.
Lewandowski pobił już mnóstwo piłkarskich rekordów i wiele pewnie pobije, ale w „Złotej Piłce” wciąż nie jest w Polsce najlepszy. Najwyższe jak do tej pory miejsce w tym plebiscycie, czwarte, zajął w 2015 roku. W 1974 roku Kazimierz Deyna był jednak trzeci, a Zbigniew Boniek osiem lat później po mundialu w Hiszpanii także zajął trzecią lokatę. Czy „Lewy” zdoła przebić kiedyś ich osiągnięcia? W jego przypadku droga do tego celu nie jest łatwa: żeby elektorzy „France Football” wreszcie go docenili, musiałby w przyszłym roku wygrać z Bayernem Bundesligę i Puchar Niemiec, zająć pierwsze miejsce w klasyfikacji strzelców (najlepiej bijąc jeszcze wiekowy rekord Gerda Muellera, który w jednym sezonie strzelił 40 goli), a następnie z reprezentacją Polski dotrzeć co najmniej do finału Euro 2020 i rzecz jasna zostać królem strzelców tej imprezy. Warunkiem dodatkowym jest jednak to, żeby Bayern i polska reprezentacja nie musiały walczyć z francuskimi zespołami, bo wtedy mógłby przegrać, na przykład z Kylianem Mbappe. To oczywiście żart, chociaż jak się nad nim głębiej zastanowić, to nie do końca.
Przejmowanie się wynikami plebiscytu „FF” czy jakiegokolwiek innego medium jest niedorzeczne, a już podwójnie gdy wysuwa się pretensje, na przykłada za niedocenianie polskich piłkarzy. Czy opinia 180 sportowych dziennikarzy, z których większość nigdy nie miała na nogach piłkarskich butów, może być w pełni obiektywna? Oczywiście, że nie może i nie jest, bo nie da się sprawiedliwie ocenić czy najlepszym piłkarzem na świecie jest bramkarz, środkowym obrońca, defensywny pomocnik, skrzydłowy czy też środkowy napastnik. Decydujące zatem przy wyborze są sukcesy drużyny oraz popularność zawodnika.
To przecież tylko zabawa
I chyba taką miarę zastosowali redaktorzy francuskiego tygodnika decydując się na wybór Leo Messiego oraz lokując Cristiano Ronaldo na trzecim miejscu, bo chociaż w tym roku obaj nie triumfowali w Lidze Mistrzów, to żaden nie obniżył swojej piłkarskiej klasy. Ale nie mogli zlekceważyć zwycięstwa Liverpoolu, więc między nimi usadowili stopera Virgila van Dijka. Dlaczego nie któregoś z napastników „The Reds”? To oczywiste, Senegalczyk Sadio Mane i Egipcjanin Mohamed Salah tylko w duecie są znakomici, natomiast w pojedynkę żaden z nich jako napastnik nie trzyma poziomu nie tylko Cristiano Ronaldo i Messiego, lecz także Lewandowskiego. Gdyby na szalę położono umiejętności, niezawodność, regularność, skuteczność i wytrzymałość, na podium w 2019 roku powinni się znaleźć Messi, Cristiano Ronaldo i Lewandowski, a redakcja „FF” zamiast pchać do plebiscytu niemal całą kadrę Liverpoolu, powinna przyznać angielskiej ekipie tytuł drużyny roku.
Dlatego nie ma co robić z „tylko ósmego” miejsca Lewandowskiego narodowego dramatu, tylko raczej powinniśmy brać przykład z Bayernu Monachium, który na portalu społecznościowym skomentował ósmą lokatę „Lewego” jednym trafnym zdaniem: „Dla nas on jest najlepszy”. I dla nas też powinien być.
Wypada odnotować, że poza nagrodami dla najlepszego piłkarza wręczono również trofea dla najlepszej zawodniczki, młodego piłkarza i jak już najlepszego bramkarza. Wśród kobiet bezapelacyjnie wygrała 34-letnia Amerykanka Megan Rapinoe, za najlepszego golkipera uznano brazylijskiego gracza Liverpoolu Alissona Beckera (dla przypomnienia – w dziesiątce nominowanych był Wojciech Szczęsny, ale bramkarz Juventusu i reprezentacji Polski nie przebił się do czołowej trójki), a wśród zawodników do 21 roku życia (Kopa Trophy) największe uznanie elektorów „FF” zyskał grający od pół roku w Juventusie Holender Matthijs de Ligt.