17 stycznia 1945 r. do lewobrzeżnej Warszawy weszły pierwsze oddziały I. Armii Wojska Polskiego i Armii Czerwonej. Ofensywa rozpoczęła się kilka dni wcześniej. Z przyczółka warecko-magnuszewskiego uderzyła radziecka 61. Armia dowodzona, a od strony Modlina nacierała w kierunku Błonia 47. Armia, oskrzydlając Warszawę z północnego i południowego zachodu. Obawiając się zamknięcia w kotle, dowódca 9. Armii niemieckiej wydał rozkaz wycofania z zajmowanych nad Wisłą pozycji. Główne siły I. Armii WP – 1., 3 i 4. Dywizja Piechoty – nacierały od strony Warki, zaś 6. Dywizja Piechoty przekroczyła Wisłę na wysokości Śródmieścia. To jej żołnierze byli pierwszymi, którzy weszli do zrujnowanej stolicy. Nieco póżniej doszła 2. Dywizja Piechoty, która przeprawiała się w okolicach Jabłonny oraz pozostałe siły I. Armii. W tym momencie w mieście były już tylko nieliczne oddziały niemieckie osłaniające odwrót, które nie stawiały poważnego oporu. Dwa dni później, 19 stycznia, wzdłuż zniszczonych Alej Jerozolimskich przeszła defilada 1 Armii WP. Do ruin Warszawy zaczęli stopniowo wracać mieszkańcy.
Ponieważ Warszawę wyzwoliły niewłaściwe z puntu widzenia dziś rządzących Polską, lansujących pisanie historii na nowo, rocznicy tej nie poświęca się wiele uwagi, a same nazwy wyzwolicielskich formacji są wymazywane z pamięci. O 17 stycznia pamiętają jednak kombatanci – wterani I. Armii WP oraz Armii Ludowej. Przy Grobie Nieznanego Żołnierza oraz na Cmentarzu-Mauzoleum Żołnierzy Armii Czerwonej w Warszawie zostały złożone wieńce.