Panie Generale, na Boga, wiem, że jest Pan człowiekiem uzależnionym od Moskwy, ale przecież jest Pan także patriotą.
Jan Paweł II
„Rachunek sumienia trzeba zawsze zaczynać od siebie. W realiach ostrego podziału Europy i świata, nasza bijatyka nie mogła skończyć się dobrze. Nie od dziś podkreślam, że biorę odpowiedzialność na siebie.
gen. Wojciech Jaruzelski
Spodziewam się, iż wśród Państwa Czytelników, już po przeczytaniu tytułu publikacji, mogą pojawić się różne, oczywiście emocjonalne reakcje. Nie wykluczam oburzenia! Co za sens, gdzie logika stawiać stan wojenny za przykład patriotyzmu? „Polityka historyczna” od prawie 30 lat „uczy” Polaków, że stan wojenny – to „wojna polsko – jaruzelska” spadająca jak grom z jasnego nieba na Naród-Wojsko i czołgi, MO, ZOMO na ulicach;„masakra” górników – z jednej strony. Z drugiej – Solidarność, która ani jednej szyby nie wybiła, chciała tylko „wolności i niepodległości”; karnawał 16 miesięcy. Do tego przez cytowane oceny obok siebie Papież i gen. Wojciech Jaruzelski, okrzyknięty „zbrodniarzem”, „sługusem Moskwy”, postawiony przed Sądem. To pomieszanie z poplątaniem! Jak można przypominać, czytać takie rzeczy – nawet w 38 rocznicę tego wydarzenia, być może wielu z Państwa rozsierdzi się „nie na żarty”. Zachęcam Państwa do zrobienia sobie ulubionej kawy, zajęcia wygodnej pozycji i przystąpienia do czytania tekstu.
Patriotyzm
Spójrzcie Państwo jeszcze raz na tytuł publikacji i zastanówcie się – cóż to takiego jest patriotyzm? Słownik języka polskiego (Wyd. PWN, Warszawa, 1979) – objaśnia jako postawę, formę ideologii, łączącą przywiązanie do własnej Ojczyzny, poczucie więzi społecznej oraz poświęcenie dla własnego narodu”. Patriotyzm, to wdzięczny temat naukowo – wychowawczy, napisano wiele interesujących książek. Znane jest pojęcie „patriotyzmu wojennego”, gdzie sytuacja bojowa wymaga ofiary krwi i życia. Dowódca ma świadomość, iż wydając rozkaz wielu podwładnych zginie, że często „wysyła ich na pewną śmierć”. Może zastanawiać się, czy uczynił wszystko, by oszczędnie rozporządzić najcenniejszym dobrem podwładnego, jego życiem. Ale to dywagacje „filozoficzne”, zwykle po czasie. Także znany jest – preferowany przez część niektórych filozofów „patriotyzm czasu pokoju”, często tłumaczony jako „wyższa konieczność”. To sytuacja „na krawędzi”, która grozi rozlewem bratobójczej krwi, której czasami można uniknąć. Proszę – zastanówcie się Państwo, czy sytuacja w Polsce lat 1980-1981, niosła taką groźbę? Czy stan wojenny nie jest tym niemal naukowym przykładem wspomnianego właśnie „patriotyzmu czasu pokoju”, gdzie uniknięto ofiar w masowej skali. Na czym wówczas polegała istota patriotyzmu? Jakie podstawy, przewidywania mogły sprawić, że Papież użył cytowanych słów wobec Generała – pomyślcie Państwo.
„Sprawa wagi najwyższej”
Za „sprawę wagi najwyższej”, gen. Wojciech Jaruzelski w przemówieniu radiowo – telewizyjnym 13 grudnia 1981 roku, uznał, iż „Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią. Dorobek wielu pokoleń, wzniesiony z popiołów polski dom ulega ruinie. Struktury państwa przestają działać”. Akcentował przytłaczający ciężar codziennych warunków życia milionów ludzi, różne rodzinne i zakładowe konflikty. Zachęcam Państwa, szczególnie osoby stateczne wiekiem, pamiętające tamten czas, by sobie i młodzieży, wnukom przypomnieli choćby dziś oczywiście śmieszne fakty – jak wtedy trudno było zdobyć np. cytrynę, nie mówiąc o pomarańczy czy karpiu i śledziu na wigilijny stół. Przecież te braki nie powstały nagle. Czy ówcześni działacze Solidarności nie mają tu sobie nic do zarzucenia, nie poczuwają się do współodpowiedzialności? Oczywiście, cytrusy mogły być w każdym domu, także kawa uznawana wtedy za rarytas, „pański napój”, trzeba było płacić dewizami, a te mogliśmy otrzymać za węgiel, który był sprzedawany na Zachód. Kto dziś pamięta, że węgla brakowało do ogrzewania mieszkań, kto z warszawiaków o zapowiadanej przeprowadzce mieszkańców Pragi do centrum, bo mieszkania mogą być nie ogrzewane, o apelu władz państwowych i Stolicy, by przed chłodem i zimnem chronić najsłabszych – starców i dzieci. Znaleźli się „piaskowi uczeni”, którzy po 1989 r. z tych faktów czynili drwiny, pokazując słabość tamtej władzy, że nawet mieszkań nie potrafiła ogrzać. Generał we wspomnianym przemówieniu przypomniał – „strajki, gotowość strajkowa, akcje protestacyjne stały się normą. Wciąga się do nich nawet szkolną młodzież” (zapomnieliście Państwo „zabawy” w reformę szkolną, jakie wnioski wyciągnęliście?). Że „przez każdy zakład pracy, przez wiele polskich domów przebiegają linie bolesnych podziałów, niekończących się konfliktów, nieporozumień, nienawiści…Padają wezwania do fizycznej rozprawy z czerwonymi, z ludźmi o odmiennych poglądach. Mnożą się wypadki terroru, pogróżek i samosądów moralnych, a także bezpośredniej przemocy Szeroko rozlewa się po kraju fala zuchwałych przestępstw… rosną milionowe fortuny rekinów podziemia gospodarczego”.
Od kilku lat są podstawy by do wielu polityków, głównie (nie znaczy wyłącznie!)-wywodzących się z „solidarnościowego pnia” zwracać się – panie „zuchwały przestępco” – jak mówił Generał – dziś złodzieju, oszuście, kombinatorze, cwaniaku. Wykaz złodziejskich praktyk opublikowała „Gazeta Wyborcza” w tygodniu przed wyborami. Czy choćby z tych powodów Polska dziś nie staje się „moralną ruiną”? Czy już „Ojczyzna nasza znalazła się nad przepaścią” – duchową? Że można mówić – „struktury państwa przestają działać”, patrząc na funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, co dobitnie podkreślał prof. Marcin Matczak w wywiadzie – „Władza gotowa podpalić Polskę” (DT, 6-8 grudnia 2019).
Twoja, nasza pamięć
Po co – ktoś zapyta, zaprzątać sobie i rodzinie pamięć takimi wspomnieniami, komu to potrzebne. Wybacz Drogi Czytelniku – potrzebne to Tobie, Twoim dzieciom i wnukom, by nie wciskano ci kłamstwa przez „poprawianie” właśnie tej Twojej pamięci. Przypomnij sobie jak w niektórych budynkach znakowano mieszkania czerwonymi znaczkami? Może słyszałeś jak córka sąsiada nie chciała iść do szkoły, bo jej najlepsza koleżanka powiedziała, że jest „czerwona”, a rodzice nie wiedzieli co robić. Podjąć rozmowę z sąsiadem, nauczycielem w szkole, czy „siedzieć cicho”, przeczekać ten trudny czas. Zapytaj syna, wnuka co nauczyciel historii mówił im na lekcji o stanie wojennym. Miej odwagę pomyśleć, że mówił i o Tobie, nie wymieniając nazwiska. Gdy dalej „upierasz się przy swoim” – zauważ ile jest nienawiści wokół Ciebie, wraże słowa wypowiadają biskupie usta – nie słyszałeś? A apel – przestrogę o. Ludwika o udomowieniu się u nas nienawiści i pogardy, po zabójstwie prezydenta Gdańska, choć wcześniej prezydenci kilkunastu miast otrzymali nekrologi o swojej śmierci, też nie słyszałeś? Kto z władz się tym przejął, uznał za niedopuszczalne nadużycie „wolności”? Że „wolność” zamieniono na „dowolność gadania”, na brak odpowiedzialności za słowa i czyny. Oto istota. A może słyszałeś donośny głos biskupa, który wzywał do wsłuchania się w apel o. Ludwika, by uczynić go nauką, wręcz podstawą wychowania chrześcijańskiego Polaków – też nie? Tu się zgadzam, też nie słyszałem! A jak Ci się podoba uzasadnienie sądowe „wieszania zdrajców” w Katowicach (zdjęcia 6 osób, europosłów, pisałem: „Kopalnia”, na przełomie grudnia i stycznia 2017/18; „Krzywdy stanu wojennego”, grudzień 2017). Czy dostrzegasz tu lekcję „polityki historycznej”, słuchając o obrazie Norblina? Zechciej się zastanowić, oczyma własnej wyobraźni zobaczyć własną – podkreślam własną – żonę, córkę na stryczku. To Twoje najukochańsze, najcudowniejsze osoby. Pomyśl, co gotów byłbyś oddać za ich szczęśliwe życie i zdrowie? Obraziłem Ciebie tym wywodem? W grudniu wszechobecne było zawołanie – „a na drzewach zamiast liści będą wisieć komuniści”, mija 38 lat. Oto kilka przykładów. List Solidarności z Zakładów Mechanicznych „Ponar” w Tarnowie (listopad 1981) – „Wzywamy wszystkie ogniwa Solidarności w Polsce, aby przy najbliższej potyczce z komunistami niezwłocznie przystąpić do likwidacji, obojętnie jakimi środkami, wszystkich sędziów, prokuratorów, sekretarzy partii, funkcjonariuszy SB, bez względu na płeć, łącznie z rodzinami”. Andrzej Rozpłochowski (Śląsk) „Nie ustąpimy. Niech rżną, mordują. Za każdego solidarnościowca trzech milicjantów w łeb”. Bogdan Krakowski, przewodniczący Solidarności w Fabryce Obrabiarek Zawiercie, wołał na zebraniu – „Powiesić na szubienicach miliony partyjniaków”.
Stan wojenny był właśnie ratunkiem przed bratobójczą wojną domową, by nie było szubienic, by nikt z zimna i głodu nie zmarł! Kto dziś bogatszy o wiedzę i doświadczenie ośmieli się powiedzieć, że „nasza bijatyka” – jak mówił Generał byłaby tylko „naszą sprawą”, a sąsiedzi byliby jej „bliskimi widzami”. A gdyby przyszli z bratnią, oczywiście wojskową pomocą, to co? Nasze poczucie godności i patriotyzmu nakazywało walkę zbrojną. Kto dziś udowodni, że byłaby ona zwycięska w takim sensie, że armie sąsiadów wycofałyby się z Polski. Pod czyją i jaką presją – naszej krwi i męstwa. Zima i groźba bratobójczej walki, którą IPN konsekwentnie bagatelizuje to dwie podstawowe sfery kryjące jesienią i na przełomie 1981/1982 r. kumulację najcięższych ludzkich nieszczęść – na czele ze śmiercią!
Sąd
Należy zapytać, czy za uratowanie setek, może tysięcy Polaków od śmierci i innych nieszczęść, Generał i grono najbliższych osób, w tym członków Rady Państwa postawiono przed Sądem? – to osobny temat. Ktoś może powiedzieć-zginęło 9 górników, łącznie 16 osób. Generał przed Sądem min. oświadczył – „Każda krzywda i cierpienie ma swoje imię. Każda śmierć, zwłaszcza w tak dramatycznych okolicznościach, jest tragedią…mam świadomość własnego, moralnego ciężaru”. Przypomnę, że 16 grudnia ZOMO, używając broni strzelało w ziemię przed zwartą grupą górników (ponad 200 osób) z odległości 70-50 m. Od rykoszetów zginęło na miejscu 7 górników, 2 zmarło w szpitalu, 21 było rannych. ZOMO wystrzeliło 156 pocisków. Patrząc na te liczby pytam – chcieli zabić czy wymusić rozejście się (od rzucanych śrub, kamieni rannych było ok.40 funkcjonariuszy, mimo posiadanych tarcz i hełmów), pisałem w tekście „Kopalnia”, na przełomie grudnia i stycznia 2017/18.
Generał pierwszą wizytę w kopalni „Wujek” złożył jako Prezydent PRL 2 grudnia 1989 r. W księdze pamiątkowej Kopalni zapisał słowa: – „Płynęły przez śląską ziemię potoki polskiej krwi. Tej, która tu została razem przelana, mogliśmy uniknąć. Niech pamięć o Niej będzie przestrogą dla żywych i hołdem dla Ofiar”. Zebrani ludzie okazali niezwykłą wrogość do gościa, były transparenty z uwłaczającymi hasłami. Z właściwą sobie godnością wysłuchał wielu, personalnie krzywdzących zarzutów, adresowanych do organów władzy różnych szczebli. Obecność Generała miała wymiar personalnej pokory wobec cierpienia ludzi dotkniętych tragedią. Delegację górników z Jerzym Wartakiem zaprosił do Warszawy.
Szpital
Stan wojenny, za sprawą wielu prawoskrętnych historyków i publicystów, postrzegany jest głównie przez ludzkie ofiary i różne ich dolegliwości. Nikt trzeźwo myślący nigdy nie może ich ani pomniejszać ani dezawuować. Ale powinien pamiętać i wskazywać różne fakty i okoliczności, które do tego doprowadziły i jego skutki w wymiarze państwowym, społecznym i gospodarczym, nie zapominając o wymiarze politycznym i międzynarodowym.
Godzi się pamiętać o takim fakcie. Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego (WRON), na posiedzenie w dniu 23 czerwca 1982 r. zaprosiła grupę kobiet, przedstawicielek różnych zawodów. Generał, witając panie, oznajmił – Czas dzisiejszy nie sprzyja stawianiu pomników. (trwał stan wojenny – moje G.Z). Ale nadeszła chyba pora, aby wznieść pomnik Matki Polki. Dawno już powinien stanąć na naszej ziemi, aby świadczyć o patriotycznej ofiarności polskich matek. O ich niezapomnianym wkładzie w przetrwanie naszego Narodu, w jego uporczywą, bohaterską walkę o wolność i zwykłą, człowieczą sprawiedliwość”. Powstała 130 osobowa Obywatelska Rada, z Sekretarzem Generalnym Józefem Niewiadomskim (zmarł w sierpniu 2019, cześć Jego pamięci). Po 4 latach budowy, Szpital oddano do użytku w Łodzi. W 38 rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, ośmielam się prosić Państwa Czytelników, wszystkich członków szeroko rozumianej Lewicy, w tym szczególnie SLD i PPS oraz po prostu – ludzi dobrej woli o aktywne zaangażowanie się w akcję WOŚP dnia 12 stycznia 2010 r., organizowaną przez Jerzego Owsiaka dla zebrania funduszy na ten zadłużony Szpital. Niech ta serdeczna akcja zachęci do myślenia, że stan wojenny był mniejszym złem, ale ratującym życie i Polskę. Wówczas było i dziś powinno być miarą pokojowego patriotyzmu Generała, wszystkich myślących o swojej Ojczyźnie Polaków.
Solidarność
Dla historyków „pokolenia III RP” głoszenie pragnienia „wolności i niepodległości” jest odpowiedzią Solidarności na każde pytanie o rozsądek postępowania. Nie pomagały żadne ostrzeżenia. Podam dla przykładu – „Robotnik” nr. 78 z 27 sierpnia 1981 roku opublikował fragmenty dyskusji, zorganizowanej przez redakcję. Mówią m.in.: Jan Lityński: „obserwujemy rozpad gospodarki i rozpad państwa. Solidarność ten rozkład przyspieszyła, paraliżując niejako organy władzy. W tej sytuacji powstają wielorakie niebezpieczeństwa. Jednym z nich jest radykalizm typu KPN-owskiego. Drugie niebezpieczeństwo, któremu Związek już uległ, to rozprzestrzenienie się ruchu walki o żywność”; Jacek Kuroń: „po raz pierwszy zaczynam myśleć, że mogła by nam grozić wojna domowa”; Bronisław Geremek: „kraj znajduje się w sytuacji zagrożenia narodowego, jakich było niewiele w historii Polski. Grozi nie tylko interwencja, ale i upadek z przyczyn wewnętrznych (…) Katastrofa jest faktem oczywistym. Jest to katastrofa wciągająca. Nikt, z siedzących przy tym stole nie wie jak wyjść z kryzysu”. Można postawić pytanie – czy w ówczesnej sytuacji była szansa na porozumienie z władzą? Generał we wspomnianym przemówieniu mówił – „Jak długo można czekać na otrzeźwienie? Jak długo ręka wyciągnięta do zgody ma się spotykać z zaciśniętą pięścią?” Nie mniej przekonującą ocenę Solidarności wystawił Jarosław Kaczyński. Podczas rozmowy z Teresą Torańską (książka „My”) m.in. mówi: „Nieporęczna w istocie od początku była Solidarność. Ty możesz mi wierzyć lub nie, ale już w 1981 roku dobrze o tym wiedziałem. Żartowałem wtedy, że gdybym nawet nie był pełnomocnikiem Moskwy, a musiał tutaj rządzić, to bym z Solidarnością jakoś się rozprawił, bo razem z nią rządzić by się nie dało, ponieważ ten monstrualny ruch ze względu na swój charakter i konstrukcję, także organizacyjną do demokracji się nie nadawał. Przede wszystkim z dwóch powodów. Oparty był na strukturze przedsiębiorstwa, a wyrażał w istocie ambicje polityczne, co jest klasyczną cechą komunizmu oraz był z samego założenia, w swoich intencjach ruchem wszechogarniającym, czyli źle tolerującym jakikolwiek pluralizm. Poza tym, reprezentował sposób widzenia rzeczywistości zupełnie nie przystający do gospodarki rynkowej … Trzeba było coś z nim zrobić, jakoś go podzielić, uporządkować. Bo zapewniam Cię, gdyby Solidarność z 1989 roku miała siłę z 1981 roku, to w ogóle żadnego mechanizmu demokratycznego w Polsce by się nie zbudowało”. Komu z Państwa potrzebny komentarz?
Data wprowadzenia stanu.
„Znana jest bliska data masowych, politycznych demonstracji, w tym również w centrum Warszawy, zwołanych w związku z rocznicą wydarzeń grudniowych. Tamta tragedia powtórzyć się nie może. Nie wolno, nie mamy prawa dopuścić aby zapowiedziane demonstracje stały się iskrą, od której zapłonąć może cały kraj” – mówił Generał. Natomiast prof. Ryszard Reiff (książka „Czas Solidarności Editio Spotkania, Paryż 1988) napisał: – „11 grudnia w godzinach rannych złożył mi wizytę w moim gabinecie w PAX-ie, z ramienia Solidarności Zbigniew Romaszewski, zapraszając mnie, jako jednego z mówców na wiec, który planowano w dniu 17 grudnia o godzinie szesnastej na Placu defilad. Gdy dowiedziałem się, że to wszystko ma odbyć się o tej porze i w tym miejscu, zaprotestowałem przeciwko takiej lekkomyślności. Wielkie tłumy w ciemności-mówiłem (grudzień, godzina szesnasta), to zachęta do prowokacji. Zaplanowanej lub nie, czy przypadkowego tumultu, który wywoła panikę i może spowodować nawet śmiertelne wypadki. Jedna petarda, jeden pojemnik z gazem łzawiącym i sytuacja wymknie się spod kontroli”. Zachęcam Państwa – zwróćcie uwagę kto, które media wykażą, że ta demonstracja miała zgodę władz Stolicy, rządu oraz zapewnioną ochronę – czyją i jaką, by nie doszło do tragedii przed jaką ostrzegał Profesor.
Papież
Proszę pomyśleć nad Jego rozwagą oceny sytuacji, rozumieniem odpowiedzialności Generała za Polskę, gdy w tym zwięzłym zdaniu – cytuję wyżej – nazwał patriotą. Kto z Państwa zna polityka, dziennikarza, może biskupa który przypomina, cytuje te słowa. A może ktoś słyszał, że „Gdy podczas spotkania z polskimi biskupami w Watykanie pod koniec lat osiemdziesiątych jeden z gości uczynił krytyczną uwagę pod adresem Jaruzelskiego, Papież natychmiast mu przerwał: Proszę nie mówić w mojej obecności niczego złego o Generale. Dźwiga na swych barkach ogromny wór kamieni”, napisał Tad Szulc w książce „Papież Jan Paweł II. Biografia”. Chciałoby się zapytać – czy w tym „worze kamieni” Papież widział tylko grzechy własne Generała, czy coś więcej? Były Prymas Polski abp Józef Kowalczyk, pisze w książce „Świadectwo i służba” (Wyd. Adam, 2008)-„Muszę powiedzieć szczerze i mam odwagę to powiedzieć: Jan Paweł II darzył pewnym szacunkiem gen. Wojciecha Jaruzelskiego, bo widział, że w tym człowieku jest jakiś duch patriotyzmu, duch dobra, jakaś wola obrony Polski”.
„Polski jesteśmy warci”
Generał kończył 13-grudniowe przemówienie apelem – „Zwracam się do wszystkich obywateli – nadeszła godzina ciężkiej próby. Próbie tej musimy sprostać, dowieść, że Polski jesteśmy warci”. Jak tę myśl można, należałoby rozumieć dziś, w 2019-2020 roku? Przed nami wybory prezydenta Polski.
Zachęcam Państwa Czytelników do namysłu nad zagrożeniami wewnętrznymi, w tym demokratycznych zasad i form sprawowania władzy. Co na tym polu udało się osiągnąć w sferze władzy samorządowej i parlamentarnej wszyscy mamy na świeżo w pamięci. Na jakich obszarach, polach działalności państwowej, w tym zagranicznej, wewnętrznej, społecznej i gospodarczej, szczególnie wymiaru sprawiedliwości trwają zmagania o międzynarodowy wizerunek Polski praworządnej, przyjaznej obywatelom i sąsiadom, krajom członkowskim UE – pisze prof. Bogusław Liberadzki (DT 6-8 grudnia 2019). Wspomniałem wyżej ocenę prof. Marcina Matczaka – „Władza gotowa podpalić Polskę”. Redaktor Andrzej Ziemski pisał – „W poszukiwaniu męża stanu” (DT, 8-12 listopada 2019) o kandydatach Lewicy na urząd Prezydenta Polski, wymieniając m.in. byłych premierów i prof. Bogusława Liberadzkiego. Mam zdanie podobne – pisałem w tekście „Przyszły Prezydent Polski” (DT, 22-24 listopada 2019), uważając iż powinien nim być PROFESOR – wspomniany Bogusław Liberadzki, może Grzegorz Kołodko, Jacek Majchrowski. Zachęcam Państwa raz jeszcze – do zastanowienia się nad „profesorską kandydaturą” mądrego, z bogatym doświadczeniem naukowym, fachowca i gospodarza Polski. Teraz, na III dekadę – słyszę od wielu rozmówców – jest nam potrzebny człowiek znany w Europie z autorytetu wiedzy i powagi rozumienia rzeczywistości. Osoba, za którą my „zwyczajnie zjadacze chleba” nie będziemy się wstydzić. Przecież „Polski – mądrze rządzonej, gospodarnej – jesteśmy warci” – nie zmarnujmy tej szansy.