27 grudnia 1918 roku wybuchło zwycięskie Powstanie Wielkopolskie.
Poznaniacy odnieśli zwycięstwo, zwyciężyła rodząca się Polska. Ponieważ jednak było to jedno z nielicznych zrywów Polaków w którym odnieśliśmy zwycięstwo, niewielu z nas wie dostatecznie wiele, o tym, co stało się na poznańskiej ziemi.
Z niezrozumiałych dla mnie powodów władze przez lata dają do zrozumienia Polakom, że obchody i pamięć o bohaterach tamtych czasów jest regionalną sprawą Poznaniaków.
W końcu to oni ginęli za prawo powrotu do ojczyzny, to na powstańcach mszczono się i mordowano ich po wkroczeniu Wehrmachtu w 1939 roku na te tereny.
Władze centralne jakby z zazdrości o wynik tego powstania wstydziły się pamięci o polskich bohaterach tamtych czasów. Może, dlatego, że bliskość i nadrzędność świąt kościelnych nie daje się pogodzić z polską pamięcią narodową.
Tymczasem składam hołd Wielkopolanom, tym, co przyczynili się do zwycięstwa naszej państwowości tamtego czasu, jak i tym, co stanęli do obrony wartości w 1956 roku.
Składam hołd Poznaniakom, którzy i dzisiaj stają w obronie Konstytucji RP, trójpodziału władzy i europejskiego systemu wartości.
***
Powstanie wielkopolskie – powstanie polskich mieszkańców Prowincji Poznańskiej przeciwko Rzeszy Niemieckiej, toczące się na przełomie lat 1918–1919. Polacy domagali się powrotu ziem zaboru pruskiego do Rzeczypospolitej, umacniającej swoją niepodległość.
Powstanie wielkopolskie wybuchło 27 grudnia 1918 w Poznaniu, w czasie wizyty powracającego do Polski Ignacego Jana Paderewskiego, który w drodze do Warszawy przybył 26 grudnia do Poznania, owacyjnie witany. Tego samego dnia Paderewski wygłosił przemówienie do swoich rodaków licznie zgromadzonych przed hotelem Bazar. Nazajutrz 27 grudnia swoją paradę wojskową na Świętym Marcinie urządzili Niemcy – zrywano polskie i koalicyjne flagi, napadano na polskie instytucje – doszło do zamieszek, w wyniku których wywiązała się walka, podjęta następnie przez oddziały kierowane przez Polską Organizację Wojskową Zaboru Pruskiego.
Powstańcy w krótkim czasie opanowali całą Prowincję Poznańską z wyjątkiem jej północnych i południowo-wschodnich obrzeży. Powstanie zakończyło się 16 lutego 1919 roku rozejmem w Trewirze, który rozszerzał na front powstańczy zasady rozejmu w Compiègne z 11 listopada 1918 kończącego I wojnę światową. Było to jedno z czterech, obok powstania wielkopolskiego 1806 roku, powstania sejneńskiego w 1919 roku i II powstania śląskiego w 1920 roku, zwycięskich powstań w dziejach Polski. Pierwsze z polskich powstań z tamtego okresu, które umożliwiło realizację wszystkich założonych celów.