Dokładnie dziś przypada 20 rocznica podpisania porozumienia dotyczącego przystąpienia Polski do OECD. Polski rząd reprezentował wówczas Grzegorz Kołodko, ówczesny wicepremier i minister finansów. Było to wydarzenie wiekopomne, otwierające właściwie drogę do późniejszego o osiem lat innego sukcesu – bez OECD nie byłoby UE.
Nieprzypadkowo OECD określa się mianem ekonomicznego sztabu generalnego, odpowiednika NATO w sferze gospodarczej, głównego światowego ośrodka opiniodawczo-decyzyjnego lub nawet „Watykanu ekonomicznego”. Zajmuje się ona bowiem nie tylko koordynacją polityki ekonomiczno-społecznej krajów członkowskich, lecz wywiera też silny wpływ na zmiany zachodzące w całej gospodarce światowej.
Robocze kontakty naszych dyplomatów z Sekretariatem OECD zostały zainicjowane przez Biuro Radcy Ekonomiczno-Handlowego Ambasady PRL we Francji na jesienie 1987 r. (sic!) Ówczesne polskie władze wyraziły swoje zainteresowanie podjęciem współpracy z wybranymi Komitetami i Grupami Roboczymi tej Organizacji. W czerwcu 1989 r. miała miejsce pierwsza w historii OECD wizyta jej Sekretarza Generalnego w stolicy kraju „obozu socjalistycznego”, tzn. w Warszawie.
Po rozpoczęciu przez rząd Tadeusza Mazowieckiego przeobrażeń ustrojowych, a więc jesienią 1989 r. odwiedziła Polskę pierwsza misja grupy ekspertów OECD. Szersze kontakty z OECD nasz kraj nawiązał po utworzeniu w 1990 r. w ramach jej Sekretariatu, Centrum ds. Współpracy z Europejskimi Krajami w Trakcie Transformacji (CCEET).
Wieloletnie, prowadzone przez różne ekipy rządowe negocjacje akcesyjne koncentrowały się na 7 głównych dziedzinach: przepływy kapitałowe, bieżące operacje niewidzialne, polityka wobec inwestycji zagranicznych, polityka podatkowa, stan ochrony środowiska i polityka ekologiczna, transport morski oraz przemysł okrętowy. Najłatwiej udało się zakończyć pertraktacje w sprawie żeglugi morskiej. Dość szybko, bo już w grudniu 1995 r. zostały też sfinalizowane negocjacje dotyczące polityki ekologicznej. Było to tym większym sukcesem, że zakres niezbędnych działań dostosowawczych w dziedzinie ochrony środowiska był bardzo szeroki.
Natomiast trudne rozmowy w sprawie liberalizacji przepływów kapitałowych, transakcji niewidzialnych i inwestycji zagranicznych, toczyły się w kilku rundach, trwając do połowy maja 1996 r. Wymagały one znacznych zmian w naszym prawie dewizowym, bankowym i ubezpieczeniowym, w ustawodawstwie dotyczącym obrotów papierami wartościowymi, działalności spółek z udziałem zagranicznym oraz zasad nabywania nieruchomości przez cudzoziemców (co budziło szczególne kontrowersje).
Całość negocjacji akcesyjnych udało się zamknąć dopiero w czerwcu 1996 r. 1 lipca 1996 r. polskie władze przekazały na ręce Sekretarza Generalnego Organizacji „Deklarację Rządu RP w sprawie warunków przystąpienia do Konwencji o OECDE”, zaś w dniu 11 lipca 1996 r. nastąpiło uroczyste podpisanie „Porozumienia” dotyczącego akcesji Polski do OECD. Ostatecznie drzwi do ekonomicznej pierwszej ligi otworzył Polsce prof. Kołodko.