Niniejszym rekomenduję Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich kandydaturę pracownika TVP Info Adriana Klarenbacha do tytułu Dziennikarskiej Hieny Roku 2018.
Nie darzę obecnego kierownictwa SDP szczególnym szacunkiem, lecz skoro właśnie to stowarzyszenie było pomysłodawcą nagrody, przekładam moją kandydaturę Im właśnie.
Wybór
nie był łatwy, ponieważ mój ostateczny kandydat miał liczną i silną konkurencję, głównie w gronie koleżeństwa z tejże pisowskiej anteny. Do jego najsilniejszych konkurentów należeli Jan Pospieszalski („Warto rozmawiać”), Michał Rachoń („Woronicza 17” oraz „Minęła 20”), bracia Jacek i Michał Karnowscy („Salon dziennikarski”), Magdalena Ogórek i Jacek Łęski („Studio Polska”) oraz Michał Adamczyk („Strefa starcia”, wcześniej „Bez retuszu”). Pominąłem prowadzących „Wiadomości” Danutę Holecką i Krzysztofa Ziemca. Tę pierwszą dlatego, że jej kandydaturę zgłaszałem przed rokiem. Tego drugiego z tego powodu, że w wymienionym gronie przejawia najmniejszą zajadłość polityczną. I choć nie sposób go zaakceptować, to jest w tym gronie relatywnie najmniej hienowaty i szkodliwy.
Dlaczego to
Adrian Klarenbach
ostatecznie wygrał mój tegoroczny plebiscyt? Uzasadnienie powodów wygranej zwycięzcy warto poprzedzić wyjaśnieniem dlaczego konkurenci ostatecznie odpadli, mimo niekwestionowanych zasług w uprawianiu hienowatości. Po pierwsze, ktoś w końcu musi przegrać, aby wygrać mógł ktoś. Po drugie, żaden z konkurentów nie objawił hienowatości w formie tak skrajnej jak wskazany kandydat. Jednak po kolei.
Jan Pospieszalski
jest fanatycznym funkcjonariuszem pisowskim na odcinku telewizyjnym, ale właśnie jego prostoduszny, entuzjastyczny, infantylny fanatyzm do pewnego stopnia go usprawiedliwia, jak każda choroba usprawiedliwia niektóre czyny chorego. Ponadto formuła jego „Warto rozmawiać” jest w praktyce dokładnie sprzeczna z tym, co sugeruje tytuł. Pospieszalski zasadniczo zdaje się uważać, że warto rozmawiać jedynie ze swoimi. Sprawia to, że poniedziałkowe edycje jego programu mają postać rozmów w gronie towarzyszy wzajemnej adoracji oraz wzajemnego utwierdzania się w poglądach i konkluzjach. A że u Pospieszalskiego rzadko goszczą reprezentanci opcji opozycyjnej, więc i do hienowania mniej jest okazji, jako że hieny najbardziej lubią bezpośredni żer. Audycje te przypominają w rezultacie raczej nabożeństwa i adorowanie wspólnych bożków pod batutą kapłana-Pospieszalskiego niż debaty, fałszywie sugerowane we wprowadzającym z błąd tytule.
Michał Rachoń
prowadzi dwie audycje. Z „Woronicza 17” uciekła mu, z powodu jego manipulacji i agresywnej demagogii w sposobie prowadzenia programu, spora część polityków opozycji. Reprezentują ją więc niemal wyłącznie politycy SLD i bardzo dobrze, bo opozycji pozaparlamentarnej więcej wolno, a ponadto warto skorzystać z każdej możliwości publicznego zaprezentowania poglądów. W „Woronicza 17” Rachoń ma więc ograniczone możliwości hienowania. Za to wyżywa się, ile dusza zapragnie, w tej konkurencji w programie „Minęła 20”, gdzie na zmianę z Klarenbachem i Holecką urządza seanse nienawiści z udziałem najbardziej zajadłych i prymitywnych w swojej zajadłości pisowców rozmaitego autoramentu, od Sakiewicza do starych, barbarusów-wycirusów z paleo-„Solidarności”. To także Rachoń odbywał cotygodniowe seanse nienawiści z faszyzującym reakcjonistą Cejrowskim, do momentu, gdy ten spalił przed kamerą flagę unijną, a także stwierdził, że Jarosław Kaczyński ma krew na rękach z powodu trzymania na uwięzi antyaborcyjnych fanatyków. Po tym wybryku zabrano obu panom te seanse, choć podobno istnieje wariant powrotu
Cejrowskiego
na Rachoniową wizję. Bracia Jacek i Michał Karnowscy, ci „najwierniejsi lejtnanci PiS”, w swoim „Salonie dziennikarskim” zastosowali jeszcze bardziej niż Pospieszalski (który od czasu do czasu zaprasza na okrasę jakiegoś oponenta) formułę „sami swoi w sosie własnym” i propisowscy publicyści (czasem z dodatkiem publicystki) oraz ksiądz-polityk spijają sobie z dziubków w trakcie pseudodebat, działając na siebie wzajemnie jak (nomen omen) pudła rezonansowe.
Magdalena Ogórek i Jacek Łęski
prowadzą natomiast „Studio Polska”, mające w sobie coś z Hyde Parku, przy czym zgromadzona publiczność składa się w mniej więcej w 95 procentach z bardzo agresywnych i hałaśliwych zwolenników PiS oraz kilku, gremialnie (i przy wsparciu prowadzących), flekowanych oponentów, co jak się wydaje ma wytwarzać u telewizyjnej publiczności wrażenie, że cały naród jest za PiS, a bruździ tylko mała garstka wichrzycieli. Ogórkowej i Łęskiemu trzeba jednak przyznać, że choć są skrajnie stronniczy i jawnie wspierają miażdżącą większość publiczności, to co rusz szarpią się z niesubordynowaną częścią gości-sympatyków prawicy i niejednokrotnie dochodzi w ich audycji do scen „dantejskich” na żywo, jak w life show. Wreszcie, Michał Adamczyk prowadzi program „Strefa starcia” i choć zaprasza przedstawicieli opozycji, to zawsze staje po stronie przedstawicieli i zwolenników PiS, nawet nie próbując udawać roli bezstronnego moderatora i jawnie ustawiając się w roli jawnego, gorliwego funkcjonariusza frontu medialnego władzy PiS.
Jak łatwo zauważyć, są w działalności każdego z wyżej wymienionych pisowskich propagandystów jakieś, mocniejsze lub słabsze, przejawy hienowania. Jednak nikt z nich nie przebija w tej konkurencji Adriana Klarenbacha, prowadzącego poranne programy „Minęła ósma” i wieczorne „Minęła dwudziesta”. Ten funkcjonariusz frontu propagandowego władzy, w odróżnieniu od jawnie wrogiego opozycji Adamczyka, udaje na wizji jowialnego wujka rozdającego uśmiechy na lewo i prawo, przymilającego się rozmówcom z opozycji tanimi komplementami. Klarenbach popisuje się swoją nieznośną logoreą, peroruje ponad miarę, zdominowując audycje, acz nietrudno zauważyć, że taktykę przerywania, przeszkadzania, wybijania z rytmu wywodu oraz nieustannej demagogii stosuje wyłącznie w stosunku do opozycyjnych uczestników dyskusji. Nigdy, lub prawie nigdy nie stosuje tych zabiegów w stosunku do osób z szeroko rozumianego obozu władzy lub PiS popierających, przeciwnie, jawnie im pomaga lub im basuje. Warto przy tym zwrócić uwagę na to, że zarówno Klarenbach, jako Adamczyk czy Pospieszalski bez przeszkód funkcjonowali przez lata w TVP pod rządami zarówno SLD, jak i PO-PSL. Dziś, pod rządami Kurskiego nawet nie sposób sobie wyobrazić, by w TVP mógł funkcjonować nawet jeden dziennikarz podejrzewany chociażby o cień już nawet nie sympatii, ale tylko neutralności wobec opozycji. Zostali sami „oddani towarzysze frontu propagandowego”.
Reasumując:
wziąwszy pod uwagę wszystkie niezbędne czynniki i kryteria, rozważywszy wszystkie za i przeciw, zdecydowałem się wysunąć kandydaturę Adriana Klarenbacha do tytułu Dziennikarskiej Hieny Roku 2018.
Jak łatwo zauważyć, są w działalności każdego z wyżej wymienionych pisowskich propagandystów jakieś, mocniejsze lub słabsze, przejawy hienowania. Jednak nikt z nich nie przebija w tej konkurencji Adriana Klarenbacha,