No i po wyborach. Nasz kandydat – zacny człowiek , pokazał się w gronie startujących , ale nie odegrał znaczącej roli. Będzie to pewnie wielokrotnie przedyskutowane , podziękowania za oddane na niego głosy zostały ogłoszone , ale czy powstaną wnioski do dalszego działania – niewiele na dziś wiemy. Ma się odbyć Kongres lewicy późną jesienią , może coś zostanie postanowione.
Wybory wygrał dotychczasowy Prezydent Andrzej Duda.
Może się tym chwalić , bo wybrany został na drugą kadencję , przy wysokiej frekwencji i i pokonał godnego przeciwnika.
My, działacze lewicy, nie mamy powodów do radości, bo głosy oddano na dwie rywalizujące ze sobą partie, Prawo i Sprawiedliwość i Platformę Obywatelską, a one wywodzą się z Ruchu”Solidarność”.
Coraz częściej dochodzę do wniosku, że bardzo dobrze przygotowaliśmy czołowe oddziały socjalizmu – czyli wielkie zakłady pracy – do roli dyktatury proletariatu i tę formę dziś mamy.
Jeden z moich przyjaciół zawsze mi powtarzał – „Boguś – pamiętaj – każda dobroć musi być ukarana”. Powiedzonko to weszło także do moich zasobów myślowych i przypomniało mi się po wyborach Prezydenta Rzeczypospolitej , zakończonych 12 lipca br.
O tyle to trudne do przełknięcia dla działaczy dawnych struktur partyjnych, bowiem wielu z nich pamięta słynny napis na płocie Stoczni Gdańskiej (ważnego wtedy imienia) o brzmieniu „SOCJALIZM TAK – WYPACZENIA NIE”.
Ano zwoziliśmy ludzi z przeludnionych wsi , żeby stali się klasą robotniczą , w pocie czoła tworzono nowe zakłady pracy , uczono podstawowych czynności zawodowych.
Aby przywożonym było łatwiej odczuć zdobycze socjalizmu, to nawet budowano bloki mieszkalne , a jak było już dużo mieszkańców, to może z bólem serca miejscowe Egzekutywy PZPR pozwalały na wydawanie zezwoleń na budowę miejscowych Kościołów szczególnie rzymskokatolickich , aby wierni mogli służyć Bogu.
Dobroć musiała zostać ukarana.
Kiedy rozpoczęto cykliczne wykłady w ramach szkolenia partyjnego , także o różnicach pomiędzy ustrojem kapitalistycznym a socjalistycznym, bardzo wielu z nas na nie nie przychodziło, bo przecież każdy już miał swój rozum i wiedział, że wszystko przez Ruskich.
No i komuchów (partyjniaków, związkowców, czerwonokrawaciarzy). Nie ważne było hasło odbudowy kraju po zgliszczach wojny 1939-1945, budowy linii energetycznych, doprowadzających prąd do każdego zakątka Polski, budowy szkół (1000 na Tysiąclecie), okresowych badań każdego pracownika, powstawania Domów Kultury, chórów i teatrów amatorskich z możliwością realizacji swoich osobistych pasji. Niektórym udawało się zdobywać odznaki „Bądź sprawny do pracy i obrony”, z czego wzięły się medale olimpijskie polskiego sportu (Helsinki, Melbourne, Rzym, Tokio, Meksyk, Monachium, Montreal, Moskwa, Seul), bo nakłady państwa na sport nie szły na marne.
Dobroć musiała być ukarana.
Wyśmiewany dziś Wyścig Pokoju gromadził przy odbiornikach, na poboczach dróg, na stadionach miliony obserwatorów. Mecze polskiej reprezentacji w piłce nożnej, zwycięstwo polskich lekkoatletów nad USA przy 100-tysięcznej publiczności na Stadionie Dziesięciolecia też nie wzięły się z powietrza, trzeba było ciężkiej pracy takich wspaniałych trenerów jak
Górski, Mulak, Stamm, Koncewicz, Król, Łasak i wielu innych.
Polski teatr, polskie kino, polska kultura uznawana była na świecie dzięki nazwiskom twórców : Abakanowicz, Wajdy, Zespołów Pieśni i Tańca „Mazowsze „ i ”Śląsk”, a Kabaret wybitnego prześmiewcy PRL-u Jana Pietrzaka mógł wędrować po USA.
W dobie zrywu SOLIDARNOŚCI to wszystko było krytykowane, wyceniane, uznawane za propagandę sukcesu.
Dobroć musi być ukarana.
Kiedy dziś patrzę na wykształconą kadrę naukowo – dydaktyczną z tytułami profesorskimi nadanymi przez Henryka Jabłońskiego (przypominam był to Przewodniczący Rady Państwa), ciśnie się na usta krzyk – „to oddaj ten tytuł” – i nie opluwaj wysiłku ludzi, pracujących i wytwarzających produkty, z czego tworzył się fundusz na uczelnie i uczonych.
Dobroć musi zostać ukarana.
W naszych lewicowych wydawnictwach – TRYBUNA , PRZEGLĄD – natrafiam na zdaniowe „perełki” i w pełni je podzielam:
W Przeglądzie nr 29 str.5 Marek Nap pisze nt. znieważania ludzi pracy PRL
„Największym sukcesem kolejnych ekip posolidarnościowych jest to, że rzesze ludzi nie kojarzą tych obelg ze swoją pracą i rolą w tamtym systemie. Lecą za wodzem jak ćmy do ognia. Chichotem historii jest fakt , że robotnicy wywalczyli sobie kapitalizm.”
Dodam tylko swój komentarz , że lud pracujący miast i wsi własnymi rękoma obalił swój ustrój.
Dobroć musi zostać ukarana.
W Trybunie nr 136/2020 Tadeusz Wojciechowski świetnie spuentował w artykule „Czyszczenie pamięci” postawę opozycjonistów PRL-u. Od siebie dodam , że też trochę w tym PRL-u przeżyłem, pracowałem, działałem to i co nieco pamiętam, bo mimo 78 przeżytych lat pamięć jeszcze mnie nie zawodzi a wielu mych rodaków jakby zawodzi.
Od 1989 roku minęło ponad 30 lat – pisze Tadeusz Wojciechowski, a wielu komentatorów ma niewiele ponad 40 lat , czyli wtedy byli 10 – letnimi antykomunistami. Druga uwaga jest jeszcze lepsza. Traktowanie okresu PRL-u jako okupacji, zniewolenia, niszczenia narodowej kultury w sposób ciągły, zapominanie o ogromnym wysiłku powojennej odbudowy, podniesienia z ruin stolicy kraju, przeniesieniu kilku milionów obywateli ze wschodu na zachód Polski w nowych granicach – zafundowanych nam przez Wielką Trójkę, to jest nic w porównaniu z „gnębieniem” polskiego narodu.
Im dalej od transformacji ustrojowej, tym więcej kombatantów walczących o niepodległość.
W wielu publikacjach zostało wielokrotnie udowodnione, że tworzony w PRL-u nowy ustrój – mówmy wyraźnie SOCJALISTYCZNY, posiadał całą masę pomyłek – jak to w roku 2014 pisał w TRYBUNIE nr 195/2014 Jerzy Kochan, ale nie znaczy to, że znacznie więcej było poprawnych efektów ogólnej pracy całego narodu – bo i rzekomi przeciwnicy tego ustroju też dokładali swoją cegiełkę do naszego majątku. Z przesłania tego wtedy ciekawego wykładu – cały czas aktualnego w treści – wynika , że próba pozytywnego wykładu istoty socjalizmu (pisze autor), choćby i skrótowego i nie wolnego od uproszczeń, wydaje się ważna i potrzebna. Pozwoli ona na pewne uporządkowanie różnych wątków krytyki kapitalizmu, ich strukturyzację, hierarchizację… a czasem wyrzucenie jako niespecyficznych czy ponadczasowych i związanych generalnie po prostu z conditio humanae.
Nie można pozwolić w polityce historycznej na kryminalizację – jak to nazwał w swym ww. artykule Jerzy Kochan – socjalizmu.
Wielu naszych rodaków jest po prostu chorych na zanik pamięci, albo co gorsze niedouczonych, bo gdyby chciało im się sięgnąć do Deklaracji PPR z 1943 r, to by przeczytali jak wyglądała Polska w okresie sanacji lat trzydziestych, jakie koncepcje miała ekipa „Londyniszcza” – jak to pięknie nazwał Krzysztof Lubczyński. Przecież to było podłoże do dokonanych w latach 1944 – 1947 zmian ustrojowych.
No , ale przecież wciąż przypominam – dobroć musi być ukarana.
Historia lubi się powtarzać, można więc przewidzieć, że przyjdzie czas na opamiętanie.
Jeśli mamy coś naprawiać w naszej Ojczyźnie – to przede wszystkim przywracać pamięć.
Najciekawsze z tego wszystkiego jest dzisiejsze zawołanie Zjednoczonej Prawicy DAMY RADĘ.
Bez aktywności społeczeństwa nie dadzą rady. Bez ciężkiej pracy nad odbudową polskich gałęzi przemysłu, bez wytężonych umysłów tworzących nowinki techniczne i zarabiających na bogactwo kraju, nic z tego nie wyjdzie.
Nasi dzisiejsi władcy zawierzają wszystko Bogu i Mateczce Częstochowskiej „Tak nam dopomóż….” A jak nie dopomoże – to co?
Bo dobroć może zostać ukarana !!!