Bulwersują się samorządy zawodowe i stowarzyszenia prawnicze pomysłami Ministerstwa Sprawiedliwości dotyczącym tajemnic zawodowych. Do tej pory było tak, że mógł z niej zwolnić tylko niezawisły sąd. Po proponowanych zmianach wystarczy już tylko prokurator. To oczywisty skandal i zamach na jedną z podstawowych zasad zawodów zaufania publicznego. Słusznie przypomniano, że nie chodzi jedynie o samą tajemnicę, a o wynikające z tego podważanie innych, fundamentalnych zasad wolności i praw obywatelskich, takich jak prawo do rzetelnego procesu czy prawa do prywatności.
Ja bym się jednak tak nie denerwował. Od dawna już dyskrecja niektórych grup zawodowych stała się dziurawa jak sito, zaś media pełne są informacji, zdjęć i filmów, które naruszają najbardziej intymne regiony ludzkiej godności. Wszystko to, a jakże, w towarzystwie wielkich słów o prawie do informacji i wiedzy. Nikt wprawdzie nie wyjaśnił, czemu do pełni mojego obywatelskiego szczęścia potrzebne są zdjęcia zwłok znanych osób, najchętniej z najazdem na rany, twarze i oberwane kończyny, albo obrazy morderstw na żywo i w kolorze. Nie ma co gadać, my, media, mamy poważny wkład w budowanie rzeczywistości, w którym nic nie jest zakryte, nie ma żadnych tabu, jest tylko jedno wielkie akwarium, a my jesteśmy jak te gupiki, obserwowane przez cały świat z ciekawością, ale i lekkim obrzydzeniem.
Ale oczywiście popierać trzeba sprzeciw wobec pomysłów ekipy Ziobry. Bo tej władzy chodzi o inne rzeczy.
Oni nie chcą upraszczać postępowań, ani zwiększać ich skuteczności, ale chcą być depozytariuszami najcenniejszej waluty świata – informacji. Tajemnica adwokacka, lekarska, jeżeli przestanie być tajemnicą da upolitycznionemu prokuratorowi do ręki oręż o niewyobrażalnej sile. I o to idzie – mieć w ręku broń na obywatela. Przykład Kościoła katolickiego, który wie wszystko, jest dla nich nęcącym obrazem. Przy okazji – ciekawe dlaczego projekty Ministerstwa Sprawiedliwości nie obejmują tajemnicy spowiedzi, hę?
Trochę o coś jeszcze innego chodzi w przypadku tajemnicy dziennikarskiej. Nie idzie przecież o to, jakie dowody ma dziennikarz na swoje słowa czy opinie. Nie, rzecz w tym, by dotrzeć do informatorów. Aktywność dziennikarza można przyhamować różnymi sposobami, ale odcięcie go od źródeł informacji to śmierć tego zawodu i kontrolnej roli mediów. A może przede wszystkim zastraszenie społeczeństwa do tego stopnia, by nikomu nawet przez chwilę nie zamarzyło się wykazać się wolą sprzeciwu na otaczającą nas rzeczywistość.
Jest tylko jedna na tej drodze podporządkowania sobie ludzi przeszkoda. Za to poważna. Jest nią milczenie i gotowość ponoszenia kar, przewidzianych przez reżim za odmowę złamania obietnicy, że wszystko, co nam jest powierzane z ufnością nie ujrzy światła dziennego. Ani to łatwe, ani bezpieczne. Nie ma jednak innej drogi, by udowodnić coraz bardziej autorytarnej władzy, że nie wszystko jest w zasięgu ich lepkich rąk.