Był dziennikarzem, publicystą, który większość swojej zawodowej drogi poświęcił sztuce jako jej krytyk i popularyzator.
Był m.in. współpracownikiem tygodników „Po prostu”, „Przeglądu Kulturalnego”, „Kultury”, „Gazecie Wyborczej”, „Polityce”, a także współzałożycielem pisma „Kultura Niezależna” czy współpracownikiem „Kultury” paryskiej.
Prowadził też redakcję plastyki w legendarnym telewizyjnym magazynie kulturalnym „Pegaz”.
Potrafił o sztuce opowiadać i pisać klarownie, z pasją, ze znawstwem.
Był kompetentnym i wytrwałym obserwatorem oraz komentatorem sztuki współczesnej. Swoim poglądom na nią dał wyraz w swojej pierwszej książce, „Spojrzenie na sztukę” (1964).
Fascynowała go przede wszystkim sztuka współczesna, jako fenomen towarzyszący przemianom światowej cywilizacji („Siedem dróg sztuki współczesnej”, 1985), ale nie odwracał się także od dawnej sztuki i historycznych tradycji artystycznych.
Był więc także autorem popularnych opowieści mających charakter przewodników po sztuce dla amatorów i turystów – „100 najsłynniejszych obrazów” (1971) i „Siedmiu sławnych malarzy” (1978).
Zajmował się tez psychologią i socjologią sztuki i artystów („Mitologie artysty”, 1975). O swoim życiu, działalności dziennikarsko-krytycznej a także poglądach na sztukę opowiedział w podsumowującym wywiadzie-rzece „Strategia pająka” (2011).
W roku 2018 udzielił „Dziennikowi Trybuna” obszernego wywiadu.