Aktualnie w Polsce kategoria rewolucja socjalistyczna a szczególnie Rewolucja Październikowa jest przemilczana lub przekręca się jej znaczenie w podręcznikach a nawet w licznych pracach naukowych („przewrót bolszewicki”, „ruchawka” itd.). Doszło do tego, że faktycznie pojęcie to jest prawnie zakazane, a można go używać, jeśli o Rewolucji Październikowej czy innych podobnych wydarzeniach mówi się (pisze) jako o zbrodniczych. Do granic absurdu sięga interpretacja kategorii „rewolucja socjalistyczna” przeprowadzona przez Sąd Okręgowy-Apelacyjny w Katowicach, który niedawno ponownie skazał trzech liderów Komunistycznej Partii Polski za „propagowanie systemu komunistycznego”, m.in. za posługiwanie się na łamach „Brzasku” (miesięcznik KPP) i „Compol” (Internet) tą kategorią, co miało wyczerpywać wraz z innymi znamiona przestępstwa opisanego
w art. 256/1 kodeksu karnego jako „propagowanie systemu komunistycznego”.
A przecież słowo „rewolucja” znane już było w starożytnym Rzymie („revolutio”) oznaczało i nadal oznacza „nagłe przejście z jednego stadium rozwojowego w drugie; zasadnicza zmiana w jakiejś dziedzinie (np. rewolucja kulturalna, przemysłowa)”. (Słownik wyrazów obcych PWN, Warszawa 1971, s. 649). Mikołaj Kopernik napisał słynne „rewolucyjne” dzieło pt. „De revolutionibus orbium coelestium” – O obrotach ciał niebieskich., które było w XVI w. „kopernikańskim przewrotem” w astronomii. Obecnie słowo to jest powszechnie używane na oznaczenie gwałtownych zmian w rozwoju sił wytwórczych, komunikacji, Internecie, elektronice itd. W związku z tym oczywiste jest, że znalazło ono zastosowanie na oznaczenie szybkich zmian gospodarczych, politycznych, kulturowych jako rewolucje społeczno – polityczne, np. Chwalebna Rewolucja w Anglii w XVII w., Wielka Burżuazyjna Rewolucja we Francji w 1789 r. czy Rewolucja Październikowa w Rosji w 1917 r.
W dziejach ludzkości wielkie wydarzenia historyczne mają przełomowe znaczenie. Do nich należą rewolucje, czyli gwałtowne przewroty w życiu społeczeństwa i państwa. Są to najwyższe formy walki klas, przejawiające się w obaleniu przeżytego systemu społecznego i wprowadzeniu nowego bardziej postępowego ustroju. Znaczenie Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej 1917 r. (według starego kalendarza, według nowego 7.listopada) polegało na tym , że proletariat rosyjski w sojuszu z masami biednego chłopstwa i zrewoltowanymi żołnierzami doprowadził do obalenia w Rosji władzy burżuazji i obszarników, kapitalizmu i ustanowienia ustroju socjalistycznego – państwa dyktatury proletariatu.
W 1917 r. w Rosji ogarniętej przegrywaną wojną, chaosem gospodarczym i całkowitą kompromitacją caratu rewolucja wisiała na włosku. W lutym 1917 r. zbuntowane masy niezadowolonych obaliły władzę caratu, co politycznie wykorzystała rosyjska burżuazja dla przejęcia władzy, która osadziła na czele nowego rządu księcia Lwowa a później Kierenskiego. Obaj byli bez żadnego autorytetu i stali się pionkami zagranicznej finansjery, wymuszając na Rosji kontynuację znienawidzonej przez masy wojny. Wykorzystali to Bolszewicy na czele z Leninem, którzy od lat tworzyli alternatywne organy władzy w postaci rad robotniczych, chłopskich i żołnierskich. Ich główne hasła: koniec z wojną, ziemia dla chłopów, fabryki dla robotników, precz z wszelkim uciskiem społecznym i narodowym spotkały się z masowym poparciem i przyniosły zwycięstwo Rewolucji Październikowej.
Dziś niektórzy autorzy pomniejszają znaczenie tej Rewolucji, podkreślając, że władza właściwie leżała na ulicy, że nie było prawie żadnego oporu ze strony rządu Kierenskiego, że jesienią właściwie każdy mógł zdobyć władzę w Rosji i określić się „wielkim rewolucjonistą”. O wielkości rewolucji nie świadczy tylko ilość przelanej krwi i walki na ulicach. W pewnej sytuacji nazywanej przez Lenina rewolucyjnej masy nie chcą żyć po staremu a stara władza nie może rządzić po nowemu. Wtedy pojawia się miejsce dla nowej siły społecznej, która choć liczebnie nie jest bardzo silna, uzyskuje autorytet dzięki posiadanemu alternatywnemu programowi społecznemu, który przyciąga masy. Taki program mieli Bolszewicy i w tym tkwiła tajemnica ich siły i poparcia ze strony robotników, chłopów i zrewoltowanych żołnierzy. Przypomnijmy, ze wielkość Wielkiej Rewolucji Burżuazyjnej we Francji w lipcu 1789 r. polegała nie tyle na zburzeniu Bastylii, która była symbolem ucisku feudalnego, a stała się symbolem rewolucji, ale, że wyniosła ona do władzy nową klasę – burżuazję, która w trakcie wieloletnich zmagań klasowych rozprawiła się ostatecznie z pozostałościami feudalizmu i ustanowiła władzę burżuazji.
W Rosji wielkość Rewolucji Październikowej nie była mierzona tylko ostrością walk o Pałac Zimowy w Piotrogrodzie czy na ulicach Moskwy, o jej wielkości zadecydowały klasowe zmiany, które wyrażały się w likwidacji państwa burżuazyjno-obszarniczego i ustanowieniu władzy rad. Rewolucja Październikowa była praktycznym potwierdzeniem teoretycznych ustaleń Marksa i Engelsa i międzynarodowej walki rewolucyjnego ruchu robotniczego w XIX i na początku XX wieku o możliwości i konieczności obalenia kapitalizmu i zastąpienia go przez historycznie bardziej postępowy ustrój społeczno-ekonomiczny – socjalizm. Była to pierwsza zwycięska rewolucja socjalistyczna (po Komunie Paryskiej – 1871), przygotowana i kierowana przez lewicowo-rewolucyjną część Rosyjskiej Socjaldemokracji – Bolszewików, na czele z Leninem, która obaliła państwo dyktatury burżuazyjnej i ustanowiła władzę ludu pracującego – państwo dyktatury proletariatu w formie rad robotniczych, chłopskich i żołnierskich.
Obecnie doświadczamy czasowego upadku socjalizmu na obszarach d. ZSRR i Europy, w tym także Polski. Nie jest to nic nowego w rozwoju dziejowym, który nie posuwa się ruchem jednostajnie przyspieszonym. Regulują go prawa dialektyki, a więc sprzeczności, cofanie się, podciąganie tyłów, walka i jedność przeciwieństw, przechodzenie zmian ilościowych w jakościowe. Przypomnijmy, że konfrontacja ustrojowa między kapitalizmem a feudalizmem trwała co najmniej 500 lat, zanim zmiany ogarnęły cały świat. Kontrrewolucja i czasowo zwycięski obecnie kapitalizm w tej części świata stoją w obliczu nowych rewolucji, gdyż nie rozwiązały żadnego wielkiego problemu społecznego, przywróciły natomiast cykliczne kryzysy, z którymi kapitalizm nie może się uporać a ich koszty przerzuca na barki świata pracy i rozpętuje nowe wojny. Katastrofalna sytuacja społeczno-ekonomiczna pogłębia się w USA i państwach Unii Europejskiej w wyniku pandemii Coraona-wirus, gdzie kryzys dojrzewa w jakościowo nowej postaci. Tu tkwią zarodki przyszłej nowej rewolucji proletariackiej, która w obecnej epoce może wybuchnąć w każdym zakątku globu ziemskiego, nie tylko w wysoko rozwiniętych państwach kapitalistycznych.
ZSRR jako państwo dyktatury proletariatu
W wyniku rewolucji proletariat rosyjski rozpoczął budowę podstaw socjalizmu w Rosji, a od 1922 r. w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, który rozwijał się, umacniał i trwał do 1991 r. W tym czasie lud pracujący ZSRR stał się suwerenem, główną formą demokracji były rady jego delegatów, nastąpiła odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych, wprowadzono, gospodarkę planową i przyspieszoną industrializację, w dalszej kolejności uspołecznienie rolnictwa, które zmieniały na korzyść gospodarkę kraju. Powstała nowa socjalistyczna kultura, w której człowiek pracy, jego potrzeby i marzenia stały w centrum zainteresowań twórców kultury. W ZSRR prawidłowo rozwiązywano kwestię narodową w obliczu istnienia ponad 100 narodów, narodowości i mniejszych grup etnicznych, budując ją na fundamencie internacjonalizmu proletariackiego, patriotyzmu radzieckiego, prawa do samostanowienia i równorzędności narodów wielkich i małych. Nie oznaczało to zakończenia walki klasowej, rewolucja była jej nowym etapem, burżuazyjna kontrrewolucja wspomagana była nieustannie przez zagraniczne siły kapitalistyczne i imperialistyczne.
Wielkim wyzwaniem wobec młodego państwa socjalistycznego było zapewnienie pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego. Jeszcze w okresie walki ze zbrojną kontrrewolucją na teren państwa radzieckiego wtargnęły oddziały wojskowe 14 państw imperialistycznych , wspierające rodzimą kontrrewolucję. Od lat 30-tych XX.w. głównym zagrożeniem nie tylko dla ZSRR ale dla pokoju w Europie stały się faszystowskie Niemcy a w Azji militarystyczno-imperialna Japonia. 1 września 1939 r. Niemcy hitlerowskie napadły na Polskę, następnie zajęły prawie całą Europę, w czerwcu 1941 r. napadły na Związek Radziecki i po czasowym zaskoczeniu i cofaniu się Armia Czerwona przystąpiła do kontrofensywy i rozpoczęła wyzwoleńczy marsz na Zachód zakończony całkowitym rozbiciem faszystowskich Niemiec, zdobyciem Berlina i spotkaniem sojuszniczych armii USA i Anglii na Łabie. Ważny był udział w tych historycznych zmaganiach polskich armii na Wschodzie i na Zachodzie.
Wojna z niemieckim faszyzmem była sprawiedliwa, przyniosła ona wyzwolenie nie tylko zajętych ziem radzieckich, ale także wyzwolenie licznych narodów Europy środkowo-wschodniej. W okresie 2. wojny światowej ZSRR był głównym obrońcą ludzkości przed niemieckim faszyzmem, co m.in. znalazło wyraz w tym, że 60-70% wysiłku zbrojnego 3. Rzeszy w czasie wojny skierowane było na Front wschodni. W 1945 r. bohaterski naród radziecki za cenę wielkich ofiar ludzkich i materialnych odniósł historyczne zwycięstwo nad faszystowskimi Niemcami i japońskimi militarystami.
W wyniku 2. wojny świat zmienił na korzyść oblicze ideowo-polityczne. Całkowicie skompromitował się faszyzm jako ideologia najbardziej reakcyjnych kół światowej burżuazji. Moralnymi i politycznymi zwycięzcami stali się komuniści, socjaliści, do głosu na masową skalę dochodziły organizacje i partie robotnicze, nawiązujące do dorobku Rewolucji Październikowej. Do grona przyjaciół ZSRR i socjalizmu zaliczały się także burżuazyjne ruchy wolnościowo-demokratyczne i masowe związki zawodowe i ruchy pacyfistyczne. Wielkim autorytetem na arenie międzynarodowej stał się Związek Radziecki, Komunistyczna Partia Bolszewików i jej przywódca Józef Stalin (uncle Joe).
W Europie zachodniej, np. we Francji, Włoszech komuniści stali się siłą współrządzącą krajem. W Europie środkowo-wschodniej i w Azji, przede wszystkim w Chinach, zwyciężały liczne siły antyimperialistyczne, antykolonialne, demokratyczne, narodowo-wyzwoleńcze, często rewolucje o charakterze antykapitalistycznym, które przekształcały się w rewolucje socjalistyczne. Twórczym przykładem i drogowskazem był Czerwony Sztandar Rewolucji Październikowej. Powstała wielka wspólnota państw socjalistycznych, obejmująca 1/3 ludzkości. Były to wielkie historyczne zwycięstwa idei i dzieła Października. potwierdzające, że rewolucja zapoczątkowana przez Bolszewików nie była tylko ograniczona do Rosji, ale miała wymiar międzynarodowy, światowy, uniwersalny. Jej główną słabością jednak było, że nie zwyciężyła w skali światowej (jak prognozował Lenin) ani nawet w głównych „cytadelach kapitalizmu” – w jego najbardziej rozwiniętych i imperialistycznych państwach, co miało później wpływ na osłabienie sił rewolucji i socjalizmu, w szczególności pod koniec XX wieku.
Krótko o sprzecznościach międzynarodowych
W latach 50-60-tych XX.w. realny socjalizm miał duże szanse pchnąć dzieło rewolucji na inne obszary świata i istotnie zmienić politycznie i ustrojowo oblicze globu ziemskiego. Kapitalizm znajdował się w głębokim strukturalnym kryzysie. Wspólnota państw socjalistycznych na czele ze Związkiem Radzieckim i Ludowymi Chinami miały olbrzymi wpływ na osłabienie i rozpad systemu kolonialnego i powstanie licznych nowych państw postkolonialnych, z których znaczna część obrała tzw. niekapitalistyczną drogę rozwoju. W końcu lat 50-tych rewolucja socjalistyczna zwyciężyła na kontynencie amerykańskim na Kubie. Ich potencjał gospodarczy i wojskowy stały się gwarantem pokojowego współistnienia w relacjach międzynarodowych i ustrzeżenia świata przed niebezpieczeństwem wybuchu nowej wojny światowej, w obliczu możliwości użycia broni atomowej. Było to wielkie zwycięstwo postępowej ludzkości, które tworzyło szanse na dalszy rozwój.
Niestety te szanse w dalszych latach zostały zmarnowane głównie za sprawą przezwyciężenia kryzysu w krajach kapitalistycznych i rozwoju nowych sił wytwórczych (rewolucja naukowo-techniczna), a także wzrostu oportunizmu, reformizmu, rewizjonizmu i odradzającego się nacjonalizmu w ruchu robotniczym, szczególnie zerwania współpracy między ZSRR a ChRL, co w latach 80–90-tych za sprawą erozji ideowo-poitycznej partii komunistycznych, w szczególności ich grup kierowniczych, doprowadziło do ich upadku i rozpadu realnego socjalizmu w ZSRR i Europie. Była to wielka gorzka porażka ruchu robotniczego w ZSRR i Europie i współczesna klasa robotnicza i wszyscy ludzie pracy muszą wyciągnąć z tej klasowej klęski właściwe wnioski i odbudować rewolucyjne partie komunistyczne i proletariackie, nawiązujące programowo i historycznie do dziedzictwa Rewolucji Październikowej i „realnego socjalizmu” i wyrażających klasowe wyzwania uciskanych mas w warunkach obecnego globalnego kapitalizmu i imperializmu. Nie oznacza to kopiowania instytucji i form byłych socjalistycznych państw, inne bowiem są warunki społeczno-gospodarcze, inne wymagania polityczne i zagrożenia.
Obecnie wielką nadzieją i oporą postępu są pozostałe państwa socjalistyczne, Kuba, Wietnam, KRLD a przede wszystkim Chiny, których imperializm nie był w stanie zniszczyć, głównie dlatego, że rządzące tam partie komunistyczne zawczasu przewidziały i przezwyciężyły grożące im niebezpieczeństwa. Szczególnie ważna jest rola ChRL ze względu na wielkość państwa i narodu, rosnącą gospodarkę, która aspiruje do pierwszej w świecie, ale głównie za sprawą wdrożenia koncepcji socjalistycznej gospodarki rynkowej, która po ponad 40-tu latach przyniosła rewelacyjne rezultaty. Teoretycznie KPCh nawiązała do praktyki NEP-u w ZSRR w latach dwudziestych XX. wieku, ale na gigantyczną skalę i w długotrwałym okresie, co niektórzy marksiści zachodni zrozumieli jako faktyczne odstąpienie od socjalizmu i przejście do kapitalizmu państwowego.
Przypomnijmy, że NEP ze zrozumieniem był wdrażany przez Lenina a później Stalina do 1928 r., później ZSRR na skutek uwarunkowań wewnętrznych i międzynarodowych musiał odstąpić od NEPu i przejść do scentralizowanej gospodarki planowej. W Chinach są zupełnie inne uwarunkowania wewnętrzne i międzynarodowe, które umożliwiają im, mówiąc obrazowo, dalsze oszukiwanie kapitalistów i osłabianie ich własną bronią. O tym, że tak jest świadczy ich dotychczasowa strategia, Chiny rozwijają się w szybkim tempie i każdy Chińczyk jest beneficjentem tego rozwoju (choć w nierównym stopniu). A jak będzie dalej, pokażą najbliższe lata. Czas ten można nazwać okresem przejściowym od kapitalizmu do socjalizmu, który w Chinach ma trwać nawet 100 lat (od 1949 do 2049 r.). Okres ten jest czasem ostrej walki klasowej między zwycięskim politycznie proletariatem a silną nadal wewnętrznie i zewnętrznie burżuazją. Oznacza to, że zagrożenia kontrrewolucyjne w ChRL są realne i KPCh musi je skutecznie i zwycięsko odpierać. Jednocześnie trzeba pamiętać, że we współczesnym świecie powstały zagrożenia niebezpieczne dla całej ludzkości, np. efekt cieplarniany, ekologia, zmiany klimatu, ochrona zasobów naturalnych ziemi, kosmosu, wymagające zgodnej współpracy całej ludzkości, szczególnie wielkich mocarstw.
W Chinach otwarcie na kapitały prywatne własne i zagraniczne zdynamizowało rozwój, ale jednocześnie odrodziło liczne stare i nowe sprzeczności, także klasowe. Powstała mieszana gospodarka, nazywana „kapitalizmem państwowym”, ale realizowana za przyzwoleniem i pod kierownictwem Komunistycznej Partii Chin. Towarzysze chińscy twórczo rozwijają marksizm, dostosowują go do swych narodowych warunków i chińskiej cywilizacji, idą własną drogą, która nie zawsze ze zrozumieniem przyjmowana jest przez zachodnich komunistów, np. wykorzystanie humanistycznych wartości konfucjanizmu. Uważają oni, że u nich okres przejściowy od kapitalizmu do socjalizmu może trwać nawet 100 lat a obecnie dążą do zbudowania umiarkowanej pomyślności społeczeństwa. Np. w ramach obecnej 5-latki likwidują pozostałości ponad 70 milionowej nędzy. Dopiero w poł. XXI. w. poziom gospodarczy per capita będzie zbliżony do poziomu najwyżej rozwiniętych krajów kapitalistycznych, tak w każdym razie prezentują się chińskie długoletnie plany rozwojowe. Rozwój ten ma charakter sprzecznościowy. Nie wykluczone, że Chiny staną prze nową falą rewolucji, która zniesie narastające obecnie nierówności klasowe i społeczne.
Kwestie te były rozważane podczas obrad ostatniego XIX. Kongresu KPCh w Pekinie (październik 2017). Potwierdził je Xi Jinping we wrześniu 2019 r. podczas uroczystości 70-lecia ChRL.Tak czy inaczej Chińczycy nawet przy pewnej odrębności kontynuują drogę Rewolucji Październikowej, czym się szczycą, a ich osiągnięcia są bacznie studiowane głównie przez narody słabiej rozwinięte. Chiny obecnie za sprawą otwierania nowych szlaków jedwabnych przeznaczają ok. 8 bln dol. (w tym na kierunku Europy środkowo-wschodniej 1 bln dol). Stały się wielkim graczem na arenie światowej, są ostoją pokoju i rzecznikiem postępu w skali światowej, za ich sprawą socjalizm może odrodzić się jako realna alternatywa wobec imperialistycznego, pasożytniczego, barbarzyńskiego i globalnego kapitalizmu.
Rewolucja Październikowa a Polska
W okresie 1. wojny światowej na terenie Rosji znalazło się ok. 1 mln ewakuowanych w głąb Rosji Polaków (nie licząc 3 do 4 mln wcześniejszej emigracji), z których ponad 100 tys. wzięło aktywny udział w Rewolucji Październikowej , a niektórzy jak Feliks Dzierżyński, Julian Marchlewski, Stanisław Kosior, Konstanty Rokossowski, Karol Świerczewski stali się czołowymi przywódcami i generałami Rewolucji i kierownikami socjalistycznego państwa.
Inni owiani ideałami rewolucyjnymi powrócili do odrodzonej Polski i stali się organizatorami i bojownikami rewolucji socjalistycznej w Polsce. Bliskie im były ideały i cele społeczno-ekonomiczne Kraju Rad, gdzie robotnik, chłop i żołnierz (ale nie szlachecko-reakcyjny oficer) stali się gospodarzami kraju. Na czele tego ruchu stanęła Komunistyczna Partia Robotnicza Polski, powstała w grudniu 1918 r. ze zjednoczenia SDKPiL i PPS-Lewicy, która przystąpiła do zakładania rad robotniczych, chłopskich i żołnierskich jako alternatywnych organów władzy wobec odradzającego się burżuazyjno-obszarniczego państwa polskiego. W latach 1918-1920 powstało około 100 do 200 takich rad, głównie w ośrodkach przemysłowo-proletariackich, ale także np. w powiecie tarnobrzeskim powstała tzw. Republika Tarnobrzeska, kierowana przez zrewoltowane masy proletariatu wiejskiego, na czele którego stał m.in. późniejszy czołowy działacz komunistyczny Tadeusz Dąbal.
Siły polskiego proletariatu w tym czasie okazały się niewystarczające wobec sił reakcji, która pod wodzą Józefa Piłsudskiego, wspomaganego przez imperialistów Zachodu, wykorzystując nastroje nacjonalistyczno-patriotyczne polskiego ludu, w czym niemałą rolę odegrał Kościół katolicki, zdławiły polski ruch rewolucyjny tego okresu. Komunistyczna Partia Polski musiała przejść do podziemia, ale cieszyła się do rozwiązania w 1938 r. rosnącym poparciem robotników i innych ludzi pracy, potrafiła nawet mimo terroru sanacji za sprawą bezpartyjnego komitetu wyborczego „Proletariat Miast i Wsi” wprowadzić do sejmu liczną frakcję posłów komunistycznych.
Historyczne znaczenie KPP polegało m.in. na przyswojeniu i upowszechnieniu polskiej klasie robotniczej wielkich zdobyczy Rewolucji Październikowej w Rosji, rozwijającego się dorobku marksizmu-leninizmu, a przede wszystkim wiedzy o wielkich osiągnięciach i budowie socjalizmu w Związku Radzieckim. KPP organizowała robotników do walki o poprawę warunków pracy i życia, dążyła do stworzenia jednolitego frontu sił antyfaszystowskich i demokratycznych w walce z sanacją. Komuniści polscy kierując się ideałami internacjonalizmu proletariackiego brali aktywny udział w pomocy i obronie Republikańskiej Hiszpanii w latach 1936-1938, w szczególności Brygada Dąbrowszczaków i dowódca generał Karol Świerczewski-Walter.
1. września 1939 r. hitlerowskie Niemcy napadły zdradziecko na Polskę, był to koniec zgubnej polityki sanacyjnej kliki, koniec burżuazyjnego, ale jednak polskiego państwa, które w polityce międzynarodowej szukało oparcia w mocarstwach Zachodu. W godzinie historycznej próby polityka ta zakończyła się dramatycznym fiaskiem i barbarzyńską okupacją Polski. W styczniu 1942 r. na terenie Generalnego Gubernatorstwa powstała nowa partia komunistyczna Polska Partia Robotnicza, która wezwała naród do walki z okupantem i organizowała klasę robotniczą do walki o demokratyczną, ludową i socjalistyczną Polskę.
W jej wyniku w lipcu 1944 r. na ziemiach wyzwolonych przez Armię Radziecką i Ludowe Wojsko Polskie na wschodnich terenach Polski powstał Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, który w swym Manifeście z 22. lipca 1944 r. zapowiedział powstanie Polski Ludowej, co stanowiło urzeczywistnienie wielkich ideałów Rewolucji Październikowej w polskich warunkach narodowych. Było to także wyrazem nowych warunków historycznych, powstania krajów demokracji ludowej jako nowej formy państwowości socjalistycznej (dyktatury proletariatu). W ciągu 45 lat PRL władza ludowa pomyślnie, lecz nie bez trudności i przezwyciężając wielkie sprzeczności, a nawet błędy, demokratyzowała kraj, wprowadzała go na tory postępu społecznego, budowała podstawy ustroju socjalistycznego, w którym robotnik, chłop i inteligent pracujący jako lud pracujący miast i wsi byli suwerenem. Było to wielkie epokowe zwycięstwo polskiego ludu pracującego, które w późniejszych latach zostało niestety zmarnowane z powodów, o których pisano wcześniej.
Rewolucja ludowo-demokratyczna i socjalistyczna w Polsce Ludowej była kontynuacją uniwersalnych ideałów Wielkiej Socjalistycznej Rewolucji Październikowej, ale miała także cechy specyficzne, uwarunkowane wejście świata w nową epokę historyczną, narodowym rozwojem i odrębnością. Obecnie mimo czasowego jej upadku i zakłamywania jej historycznych osiągnięć, jej zdobycze są ideowo-politycznym drogowskazem dla nowego pokolenia rewolucjonistów. Bez nowej socjalistycznej rewolucji nie będzie postępu społecznego. Dlatego też za wielkim polskim poetą powtórzmy: „Rewolucja – parowóz dziejów – chwała jej maszynistom!”