Niedawno rozpoznałem go jako statystę właściwie w „Kanale” Andrzeja Wajdy (1957) jako jednego z anonimowych powstańców wybierających się do podziemia.
Podobno pojawił się też jako żołnierz Armii Ludowej w serialu „Podziemny front” (1965), ale nie zauważyłem. Jednak los zawodowy zaprowadził Tadeusza Rossa, absolwenta warszawskiej PWST nie w kierunku dramatycznym, lecz wręcz przeciwnie, ku muzie lekkiej, mówionej i śpiewanej. Był aktorem, piosenkarzem, satyrykiem, scenarzystą. Dał się zapamiętać m.in. z festiwalu polskiej piosenki w Opolu jako brawurowy, dowcipny wykonawca przemiłej piosenki „Słońce w kapeluszu”, później także z radiowej „Trójki”, z magazynu „60 minut na godzinę” z „Rossmówek” z Piotrem Fronczewskim („Fronczewski… Ross… Co tak syczy… A teraz? … Przestało. … A widzi pan”), a także jako telewizyjny „Zulu-Gula”, dziwnie mówiąca postać w dziwnej czapce („Polska to jest dziwna kraj…”). Choć miał niewątpliwy talent komediowy, to w filmach i serialach zagrał zaledwie kilkanaście w sumie epizodycznych rólek, a jedyną główną – w muzycznej komedii Hieronima Przybyła „Milion za Laurę” (1971). Wydał też wspomnienia. Od roku 2006 zaangażował się w działalność polityczną, jako radny, poseł na Sejm, i parlamentarzysta w Parlamencie Europejskich. Urodzony 14 marca 1938 roku w Warszawie, zmarł 14 grudnia 2021 roku tamże.