Andrzej Zaorski był wybornym aktorem i wprost czarującym, przemiłym człowiekiem. Gdy kilka lat temu umówiłem się z nim na wywiad, zaprosił mnie do swojego domu w Milanówku i przyjechał po mnie na stację kolejową.
Był już wtedy po udarze, który na pewien czas odebrał mu mowę, ale dzięki wysiłkowi rehabilitacyjnemu mówił już zupełnie sprawnie i z uśmiechem serwował mi barwne, zabawne anegdoty, co było jego specjalnością.
Urodził się w Piaskach pod Lublinem w czasie okupacji, 17 grudnia 1942 roku. Po ukończeniu w roku 1964 warszawskiej PWST zaangażował się do Teatru Współczesnego, gdzie grał do 1970 roku, później – w Ateneum, Narodowym, Klasycznym (Powszechnym), Na Targówku i „Kwadracie”.
Zagrał m.in. księcia Edwarda w „Edwardzie II” Christophera Marlowe (1964), Albina w „Ślubach panieńskich” Aleksandra Fredro (1969), Juliusza S. w „Beniowskim” J. Słowackiego (1971), Oficera w „Biesach” F. Dostojewskiego (1971), Hiper-Robociarza w „Szewcach” Witkacego (1971), Nicholasa w „Kuchni” A. Weskera (1972), Morbidetta w „Gyubalu Wahazarze” Witkacego (1973), Giacomo w „Ameryce” Franza Kafki (1973). W późniejszym okresie skoncentrował się głównie na teatralnej reżyserii. Mając predylekcje do form kabaretowych występował „U Lopka”, „Pod Egidą”, a także m.in. w telewizyjnych cyklach kabaretowych Olgi Lipińskiej: „Gallux show”, w „Studiu Gama”, a w radiu w magazynie „60 minut na godzinę” w duecie z Marianem Kociniakiem („Fajny film wczoraj widziałem…”).
W latach 1991-1993 współtworzył z Jerzym Kryszakiem telewizyjny cykl politycznej satyry, „Polskie ZOO”. W filmie zagrał m.in. górnika w „Pięciu” Pawła Komorowskiego (1964), młodego polskiego oficera napoleońskiego w „Marysi i Napoleonie” Leonarda Buczkowskiego (1966), oficera w „Westerplatte” Stanisława Różewicza (1967), plastyka w „Małżeństwie z rozsądku” Stanisława Barei, rycerza królewskiego Grzegorza w „Bolesławie Śmiałym” Witolda Lesiewicza (1971), brata tytułowego barytona w „Barytonie” (1984) i ubeka w „Matce Królów” Janusza Zaorskiego (1982, prem. 1987). Zagrał też w jednym z odcinków „Stawki większej niż życie”, a także Ochockiego w serialu Ryszarda Bera „Lalka” (1977) wg Bolesława Prusa. Napisał wspomnienia „Ręka, noga, mózg na ścianie” (2006). Zmarł w Warszawie 31 października 2021 roku.