„Le Monde diplomatique”, nr 1 (161), styczeń/luty 2020
W numerze, który jeszcze jest w punktach prasowych – Serge Halimi o tym, że nie wystarczy „tylko pobić Trumpa”. Chodzi to, że przeciwnicy Donalda Trumpa nie powinni koncentrować się wyłącznie na obsesyjnej myśli o odsunięciu go od władzy, lecz także myśleć o tym, jaka ma być Ameryka „po Trumpie” i to nawet wtedy, gdyby Trump wygrał ponownie. Problem Trumpa leży bowiem nie w nim samym, ale w stanie społeczeństwa (i jego problemów), które wyniosło go do władzy. Alain Accardo w „Drobnomieszczaninie szlachcicem” zastanawia się nad przyczynami i perspektywami trwałości drobnomieszczańskiej świadomości, modusu życia i drobnomieszczańskiego egoizmu. Jedno ze zdań tekstu brzmi tak: „Pierwszy amant Macron pojawia się w blasku chwały, jeśli nie jako archetyp drobnomieszczanina naszych czasów, to jako jego ostatnie wcielenie, jako ikona homo economicus zrodzonego przez kapitalizm XXI wieku, neoarystokrację społeczeństwa obfitości, nierówności, ostentacji, pozorów i marnotrawstwa, idealny model proponowany studentom dobrych szkół”. Z tym zdaniem koresponduje inne, tylko na pozór dotykające innej materii: „A teraz cała planeta staje się ogromnym wysypiskiem śmieci, trującym, śmierdzącym, nie do życia. Chyba że zatrzymamy to mordercze szaleństwo zanim będzie za późno”. Poza tym m.in. Maxime Lancien o przyczynach apokaliptycznych pożarów w Australii („Australia – sezon w piekle”), Gilbert Achcar o relacjach między Waszyngtonem a Teheranem („Taniec z szablami w Iraku”), Ewa Majewska z współpracownikami o „państwie (afektywnego) stanu wyjątkowego” czyli Polsce („Strefy wolne od LGBTplus”), Jan Wasiewicz w obszernym tekście o „Chłopskiej rewolucji księdza Piotra Ściegiennego” w ujęciu postkolonialnym. Poza tym – o obrazie kobiety w kinie polskim Elżbieta Durys, a Chantal Mouffe o potrzebie lewicowego populizmu. Jak zwykle zajmujące czytanie „Le Monde” to jak lektura całkiem sporej książki wielotematycznej.